Öncelikle merhaba. Ben 19 yaşındayım ve lise 1’de kapandım. Yaklaşık 4-5 yıldır da kapalıyım. Kapanmam aile zoruyla olmadı, kendi isteğimleydi ama sırf ortaokuldayken babama söz verdiğim için yani babam çok mutlu olacağı için ve din açısından kapanmak istediğim için kapandım. Yaklaşık 1-2 senedir sırf kapalı olduğum için kendimi çevrede çok fazla dışlanmış hissediyorum. Aynı zamanda çok da çirkin hissediyorum, açıkken kendimi çok daha mutlu ve güzel hissediyorum. Bu arada, benim ablam var ve ablam hâlâ açık. Ben kapandığım için çok pişmanım ama aileme açıklarsam gerçekten çok üzülürler diye söyleyemiyorum. Sürekli boş ver, zaten bu zamana kadar kapalıydın, artık çok geç deyip geçiştiriyorum ama bazen gerçekten mental açıdan çok kötü hissediyorum ve bu, uzun bir süre beni çok kötü etkiliyor. Kapanmadan önce çok çevresi olan, çok sevilen biriydim ama kapandıktan sonra özgüvenim o kadar çok düştü ki neredeyse çevremde kimse kalmadı. Erkekler bana ‘mal Sümeyye’ gözüyle bakıyormuş gibi hissediyorum, hatta acaba açık olsaydım sevdiğim çocuk beni sever miydi diye düşünüyorum. Bu arada, açılma isteğim sadece bunlardan ibaret değil. Benim karakterime uymuyor çünkü sadece kafam kapalı. Alkol kullanıyorum, zina (kısmen) yapıyorum ve artık işin içinden nasıl çıkacağımı gerçekten bilemiyorum. Bunu aileme dile getirsem tepkileri ne olur, hiç kestiremiyorum. Çok dengesizler ama akrabalara oranla bizimkiler melek sayılır. Ailem ‘el âlem ne der?’ kafasında bir yapıya sahip ama mesela akrabalar arasında okuyan sayılı kişilerdenim. Aynı zamanda babam, erkek arkadaş/sevgili gibi durumlara da çok karşı biri ama beni gerçekten seviyor ve her zaman iyi bir baba olmaya çalışıyor. Yine de bu akraba-kapalılık-erkek konuları babamı her an delirtebilecek bir potansiyele sahip. Yani ne tepki vereceklerini hiç kestiremiyorum, kesinlikle çok üzülürler hatta tepki verirler ama ilerisini düşünemiyorum. Babam kahrolur, beni dövebilir, küsebilir, her şeyi yapabilir. Ben de sırf bu olacakları düşündüğüm ve bildiğim için gerçekten açılma hevesim varsa da %50’sini bastırıyorum. Bu olacaklardansa hiç açılmayayım daha iyi, diyorum. Bazen kendi kendimi de anlamıyorum, %100 emin olsam aileme söylemekten çekinmem, diyorum ama bazen de açılmak istediğimi düşünüyorum. Size sesleniyorum kızlar, benimle aynı sorunu yaşayan var mı? Varsa önerileriniz nedir? Lütfen yardımcı olun.
(Görsel: Natalja Zantschewskaja)
Comments (2)
ben de seninle benzer şeyler yaşadım.çok uzun süre bu konuda düşündüm çok üzüldüm. ailem üzülür insanlar ne der uzun zamandır başörtülüyüm dedim.ama mutlu değildim.en sonunda aileme açıkladım ve beklediğim gibi bir tepki almadım.ailem anlayışla karşıladı.şu an daha çok kendim gibi hissediyorum ve daha mutluyum eğer içinde bulunduğun durum seni mutlu etmiyor düşünmekten yorulmuş ve bıkmışsan buna bir son vermelisin bence çünkü hiçbir şey senden senin mutluluğundan önemli değil umarım en yakın zamanda kendinin en mutlu halinde olursun
Bence alkolü bırakmalısın doğru olan bi şey yapmışsın şuan yalnız olma sebebin etrafında doğru insanlar olmaması tesettür şuurunda olan bir kaç kişiyle konuşabilirsin onlarla arkadaşlık kurabilirsin daha iyi hissediceksin inan bana ben defalarca kapandım açıldım Tekrar kapanmak istiyorum ama çevremden çekiniyorum doğru bi şey yapmışsın bence bozma