Hepinize merhaba. Uzun zamandır burada yazılanları okuyorum ve bir nebze de olsa yalnız olmadığımı bilmek beni mutlu ediyor. Ben de 14 yaşında tamamen psikolojik şiddetle kapandım. Dayak yemedim ama her seferinde dayak yemekten beter ettiler. Kapandıktan 2 gün sonra açılmak istedim ama izin verilmedi. Ondan sonra hayatım kâbus oldu. Karar verdim ve lise bitince açıldım, o arada geçen yaz tatilinde açıktım. Fakat o kadar baskı gördüm ki dayanacak gücüm kalmadı. Okuldan alınmakla tehdit edildim. Odaya kilitlendim. Kapalı alan fobim oluştu. O an yanımda olan kimse yoktu. Kimse bana destek çıkmadı. Amcam beni tehdit ederken ve halalarım dalga geçerken annem güldü ve onlara hak verdi. Babam bana pek karışmaz ama bizde zenginin sözü geçtiği için amcam, bedenim üstünde her hakka sahip olduğunu sanıyor. Kendisi büyük bir iş adamı.
Tekrar kapandıktan sonra psikolojim bozuldu; uyuyamıyordum, aklımı yitirecek gibi oluyordum. Annemse hâlâ gülüyordu. Onu asla affetmeyeceğim. Ben çocukken taciz edilince sesimi duymayan kadını asla affetmeyeceğim. Arkamda durmayan o kadını asla affetmeyeceğim.
Şimdi 20 yaşındayım ve sınava 4 ay kala sırf bu iğrenç insanlardan kurtulmak için derece yaptım. Sonra yeniden ha gayret diyerek “Anne, ben açılacağım” dedim. Şu an benimle konuşmuyor. Yemek yediğim sofraya oturmuyor. Bana alay eder gibi bakan kadın, artık ona karşı çıkıyorum diye korkuyor. Ona izin vermezse üniversitede gizliden açılacağımı da söyledim. O da okulla tehdit ediyor.
3 hafta sonra vermem gereken sınavlar var ve gitmeme izin vermeyecekler diye çok korkuyorum. Zaten şu anda evde hapisim. Yanımda duran dedemlere bile gitmeme izin yok. Gerçekten nefes alamıyorum. Ne yapmam gerekiyor, hiçbir fikrim de yok. Hem cinsel hem dinsel tacize uğramış biri olarak bu yaşımda 9 kere intihara girişmiş olmak beni paramparça ediyor. Gerçekten ne zaman mutlu olacağımı hiç bilmiyorum. Herkes çok komik olduğumu söylüyor ama bilmiyorlar ki ben acımı hafifletmek için sürekli şaka yapıp eğleniyorum. Lütfen biri bana akıl versin, evde kafayı yiyeceğim, resmen hapis hayatı yaşıyorum. Umarım bir gün kurtulurum. Umarım hepimiz bir gün kurtuluruz. Kendinize iyi bakın.
(Görsel: Markus Schinwald)
Comments (2)
Merhabalar kuzum yazdıklarını okudum sana bir abla olarak tavsiyem, şu eğer bilimsel bir bölümde okuyorsan kim ne kadar karşı çıkarsa çıksın bırakma, hem bak kendin söyledin derece bile yapmışsın!! emeğinin heba olmasına izin verme. Ben başörtülü değilim ama zamanında dinsel anlamda bende baskı gördüm ama hiç bir zaman kapanmadım ve şimdi kalkıp sana şunu bunu yap dersem yanlış olur çünkü o zamanlar çocuktum ve çocukluğun verdiği o cesaretle karşı çıktım kolay olmadı tabi ama zamanla inadımı gören ailem bana saygı duymaya başladı şimdi ise istediğim gibi giyinebiliyorum ve bende üniversite için hazırlanıyorum, o psikolojik baskı ile uğraşabilmek gerçekten çok zor yaşayan bilir sadece. Eğer ekonomik özgürlüğün varsa, yada burs alıyorsan mutlaka kenarda bir birikimin olsun zamanı gelince sana lazım olacaktır inan bana ölmek hiç bir şeyi değiştirmeyecek, taciz konusunda mutlaka destek almalısın tanıdığım bir psikolog var ismi sıla teber bir çok kişi tavsiye ediyor istersen kendisiyle bir konuş eminim faydasını göreceksin belki sana bir yardımı dokunur önce geçmişini asla halını altına süpürme emin ol yaşadığın olaylar bir yerde patlak verir önüne geçmek için mutlaka yardım al sana adresi de atıyorum umarım faydasını görür iyileşirsin pes etme ve yalnız olmadığınıda unutma https://psikologmerkezi.com/uzman/sila-teber
Seni bu hayattan koparmak isteyenlere inat dayan.