Merhaba, ben 25 yaşındayım. 14 yaşımda örtündüm. Aslında görünürde bir baskı yoktu. Ama böylesi bir kararı verebilecek özgür iradem de yoktu. Ailem o zamana kadar hep regl olmaya başlayınca örtünebileceğimi söylemişti. Ben de ailemin sevgisini kazanmak adına onların dediklerini yapan bir çocuk olarak, regl olunca örtündüm fakat örtüyü bir türlü benimseyemedim. Üniversiteye geçerken açılmaya karar verdim. Babama açıkladım, “Üniversiteye giderken açılmak istiyorum, yeni bir şehirde bunu denemek istiyorum” dedim. Konuşmamızda “Tamam” dedi, fakat daha sonra gidiş günümde otobüse bırakana kadar bana kızdı, bağırdı. Valizlerimi adeta fırlatarak arabadan attı ve basıp gitti. Annem tüm gece otobüste ağladı, ben de çok ağladım. Annem “Tekrar kapansan, açılmasan olmaz mı?” dedi, ben de onun üzülmesine dayanamadım, “Tamam” dedim. Bu vakitten sonra örtü bir işkence oldu.

7-8 ay sonra babamın beni reddetmesini göze alıp açıldım. Bir mesajla durumu güzelce açıkladım. Reddetmedi, kabul etti. Bu olayların üzerinden 6 yıl geçti. Hâlâ babamın yanında kısa kollu bile giyinemem. Geçen gün bir tartışmamızda bana vurdu -hayatımda ikinci defa-, ben de ona ‘hayvan herif’ diye bağırdım. Söylediğim hakaretle gurur duymuyorum. Aslında onu üzmek de istemiyorum. Ama ne yaparsam yapayım beni olduğum gibi kabul etmiyor. Kavgamızdan beri pek görüşmüyoruz. Şimdi çeşitli hastalıkları falan da çıktı. Ne yapacağımı bilmiyorum. Yanına gitmeye çekiniyorum, bana karışacağı için gitmeyi de pek istemiyorum. Ama onsuz da içimde hep bir şeylerin eksikliğini yaşıyorum. Gerçekten zor.

(Görsel: Ji Xin)