Öncelikle herkese merhaba. 19 yaşındayım. 7 yıldır başörtülüyüm, yani kendimi bildim bileli… Ben daha 10 yaşındayken annem adet olduğumda artık günah defterimin açılacağını ve başörtüsü takmam gerektiğini söylüyordu. Daha o zaman atılan ‘günahkâr’ insan hissinin temelleri beni derinden sarsıyordu. Uzun bir süre adet olma korkusuyla yaşadım çocukluğumu. Üstelik beni korkutan şey kan değil, kapanmaktı. Adet olduğumu öğrendiği gün annem, öğleden sonra beni okula başörtülü gönderdi. Anne istemiyorum, dedim ama bana bağırdı ve tehdit etti. Kısır döngümüz bu şekilde başlamış oldu.

Saçlarıma olan hasretim çocukluğumdan beri vardı. İlkokulda bile bacaklarım çıplak bir şekilde hiç dolanmamıştım. Onların deyimiyle edepli olmak, kendi bedenime yabancı gibi yetişmemi sağladı. Liseye geçerken başörtü fikrine artık iyiden iyiye alışmıştım. Başka çarem yoktu. Ailemin beni başörtüsüz sevmeyeceğini düşünürdüm. Açık kızların ailelerinin onları nasıl bu şekilde kabul ettiğini anlamaz ve onlara hep imrenerek bakardım. Beni sevmelerinin tek nedeni istemeyerek taktığım başörtüydü, bilirdim. Bunun özgüvensizliğini hâlâ içimde taşıyorum.

14 yaşımda ferace ile tanıştım. Belki annem beni böyle daha çok sever ve pantolonumun üzerine dizden aşağı tunik giymediğim için bana avazı çıktığı kadar bağırmaz, toptan kurtulurum diye düşündüm ama öyle olmadı. Gittikçe çirkin ve yaşlı hissettim. Sevilmek için giyindiğim feraceyi okul bahanesiyle çıkarttım ama bundan sonrası da kolay olmadı.

Annem her kıyafet alışımda bana saatlerce bağırır, laf sayar ve hakaret ederdi. Üstelik dizimin hizasında tunikler alırdım. Bir hevesle çarşıya gider, hüsranla geri dönerdim. Onu günaha soktuğumu söylerdi. Ne yapsam yaranamıyordum, üstelik her şeyi Allah için değil de onun için yaparken. Dışarı çıkmak için yalvarmam gerekiyordu. Herkesin yaptığı şeyleri ben yapamıyordum. Ona saygısızlık yapmadığım halde en ufak şeylere bağırıyor, günlerce benimle konuşmuyordu. Sonra her şey eski haline dönüyordu.

Dinimi sevsem de baskı beni gitgide kaçınılmaz sona sürükledi: Boşluk. Sonunda ben de boşluğa düşmüştüm. Artık başörtüsü koca bir eziyet, çileydi benim için. Üstelik bu boşluktan çıkmam imkansızdı, öldürürlerdi beni. Kendimi kandırırdım. Başörtüyü seviyorum, derdim ama günden güne inandığım dinin gereğinden nefret ederdim.

Belki şimdi “Annen bu baskıyı sürdürürken baban neredeydi?” diye düşünebilirsiniz. İşteydi, kahvedeydi, dışarıdaydı… Ama hiç benimle değildi. Babamı tanımıyorum bile çünkü benimle iletişimi sıfır. Annemin açılırsam ne tepki vereceğini biliyorum ama babamı asla kestiremiyorum. Kıyafetime, makyajıma, dışarı çıkmama hiç karışmadı ama ya o da beni istemezse? Korkuyorum. Anneme “Açılsam ne yapardın?” diye sordum aslında. Babamın beni öldüresiye döveceğini ve evlatlıktan reddedeceğini söyledi ama bunu söyleyen oydu, babam ne düşünür, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, dövseler de sövseler de artık başörtü takmayacağımdır. Üniversiteye bu yaz gidersem, gitmeden bir gün önce evden başörtüsüz çıkacağım. Korkuyor muyum? Dibine kadar. Vazgeçecek miyim? Asla. Tek isteğim, beni bir kere dahi olsa sadece onların kızları olduğum için sevmeleri, başörtü için değil.

Kendimi günahkâr hissettiğim bütün anlarda Allah’tan çok utandım. Ama artık delirmek üzere olduğumu hissediyorum ve ne başörtümü çıkartmaktan ne bunu istemekten utanıyorum. Zafer hikayemle gelmek için sabırsızlanıyorum. Asla yalnız yürümeyeceğiz ve bu dünyayı değiştireceğiz, biliyorum.

(Görsel: Gazbia Sirry)