Merhaba. Ben 11 yaşımda kapandım. O zamanlarda ailem sürekli ne zaman kapanacağımı soruyordu. Benim seçim yapma hakkım yoktu. Kapanmak zorunda olduğumu bildiğim için ne zaman kapandığımın bir önemi yoktu. Ben de 11 yaşımdayken şimdi kapanayım, dedim. Psikolojimi çok etkilemişti bu. Daha özgüvensiz hissediyordum. Aşırı mutlu, enerjik ve zeki bir çocuktum. Her şeyim yavaşça yok oldu.
Ben 12 yaşıma gelince aile içindeki psikolojik şiddet daha da arttı. Annem ve babam her gün kavga ediyorlardı. Okulda dışlanıyordum. 13 yaşıma gelince konuşmayı kestim. Çok az konuşmaya başladım. Fark etmemiştim ama o zamanlar depresyona girmişim. Sonra biz memleketimize döndük. Babam ve annem bir süre ayrı kalma kararı aldı. O zamanlar çok daha iyi hissediyordum. İstediğim kıyafeti giyebiliyordum ama başörtüsünü çıkaramamıştım. Depresyonum, ben 15 yaşına gelince daha beter hale geldi. Kendime zarar verme gibi düşüncelerle savaşmaya başladım. Bu süre içerisinde felsefeye aşırı ilgiliydim. Ateist olduğuma karar verdim. Bunu ilk önce ablamlarla paylaştım ve kötü bir tepki aldım. Beni terapiste gönderdiler. O zamandan beri terapiye gidiyorum.
Birkaç yıl sonra babamın yanına taşındık. O zaman 17 yaşındaydım. Babamı asla affetmemiştim. Bu sefer beni bir koleje yazdırdı. Kız kolejiydi tabii ki… Okulda Bursa’ya bir gezi düzenleniyordu. İlk başta gitmek istemesem de sınıftaki arkadaşlarım ısrar edince gitmeye karar verdim. Depresyonum ağır depresyona geçiş sürecindeydi. Ben eşcinselim, hoşlandığım kız da oradaydı ve ben onun başka bir kızla birlikte olduğunu öğrendim. Kötü bir dönemdi benim için. Bursa’dan geri döndüğümde kendimde olmadığım için uzun zamandan sonra ablamla konuştum. Ona kendime zarar vermek istediğimi, her şeyden nefret ettiğimi ve intihar etmek istediğimi söyledim. Başka bir terapiste başladım. Üniversite sınavı için çalışamaz hale geldim. Terapistim beni psikiyatriye yönlendirdi. Bana yatış önerildi ama kabul etmedim.
Şu an 4 günde bir terapiye, 3 haftada bir ise psikiyatriye görünmem gerekiyor. Aslında birkaç hafta iyiydim. Hatta terapistim iyileşmeye başladığımı söyledi fakat her şey yeniden mahvoldu. Bu ay açılacağım. Kimse bana engel olamaz. Şu an 18 yaşındayım. Şuraya yazarken bile kendime zarar vermemeye çalışıyorum.
(Görsel: Claerwen James)
“Depresyonum, ben 15 yaşına gelince daha beter hale geldi.” için 4 yanıt
açılabildin mii?
bu dünyada teksin ve kimsenin seni yıkmaya hakkı yok. sakın seni yıkmalarına izin verme. sakın.
Zor günler doğduğun andan başlamış , kötülükler peşini bir an bile bırakmamış olsada hala hayatta olduğunu kendinin de bu doğal zincirin (hayatın) bir parçası olduğunu unutma, lütfen. Yapış hayatın yakasına bırakma ,asla! Bu hayat senin ve şu ana kadar istemediğin bir çok şeyi yapmak zorunda kalmış olabilirsin ama unutma ki bu hayatta yapmak istemediklerimiz kadar yapmak istediklerimizi de yapmalıyız .
Sakın kendine zarar verme hatta bir an bile düşünme sevmediğin ve sana zarar veren herkesin inadına yaşa !
Senin hiç bir suçun yok bu yüzden hayatına son verme gibi bir düşüncende olmamalı. Belki doğru yerde , doğru ailede doğmadın ama bu senin suçun değil tek bir suçlu olabilir o da (TANRI) belli.
Herkesi suçla ama kendini asla ! Zaten etrafımızda bize yararı dokunan tek bir varlık bile yokken kendimizden de nefret etmeyelim çünkü seni şuan sevebilecek ve iyiliğini düşünecek tek kişi sensin. SARIL KENDİNE ! Hem de öyle bir sarıl ki bir anda göz yaşlarını tutama ve ağla sonra sev kendini ve tekrar hatırla yanında kimsenin olmadığını yalnızca kendinin olduğunu ve bir daha asla ÖLMEK İSTEME !
Evet kimsenin sana engel olmasına izin verme , kendine inan ve başar her şeye rağmen ve sonra senin için kötü olan her şeye arkanı dön ve bir daha asla yanlarına UĞRAMA !
Ve asla unutma ki sana mutluluk getirmeyen hiçbir şey başarı değildir , olamaz da !
Ben sana inanıyorum ama sen kendine benden daha çok inan eğer bu yazıyı görürsen bana yanıt yazabilir misin ? Başarmış olsan da olmasan da yaz , her zaman seni dinlemek isterim.
KENDİNE HER ZAMANKİNDEN DAHA İYİ BAK 🙂
Kucak dolusu sevgiler ve sarılma 🙂
Zor günler doğduğun andan başlamış , kötülükler peşini bir an bile bırakmamış olsa da hala hayatta olduğunu kendinin de bu doğal zincirin (hayatın) bir parçası olduğunu unutma, lütfen. Yapış hayatın yakasına bırakma ,asla! Bu hayat senin ve şu ana kadar istemediğin bir çok şeyi yapmak zorunda kalmış olabilirsin ama unutma ki bu hayatta yapmak istemediklerimiz kadar yapmak istediklerimizi de yapmalıyız .
Sakın kendine zarar verme hatta bir an bile düşünme sevmediğin ve sana zarar veren herkesin inadına yaşa !
Senin hiç bir suçun yok bu yüzden hayatına son verme gibi bir düşüncende olmamalı. Belki doğru yerde , doğru ailede doğmadın ama bu senin suçun değil tek bir suçlu olabilir o da (TANRI) belli.
Herkesi suçla ama kendini asla ! Zaten etrafımızda bize yararı dokunan tek bir varlık bile yokken kendimizden de nefret etmeyelim çünkü seni şuan sevebilecek ve iyiliğini düşünecek tek kişi sensin. SARIL KENDİNE ! Hem de öyle bir sarıl ki bir anda göz yaşlarını tutama ve ağla sonra sev kendini ve tekrar hatırla yanında kimsenin olmadığını yalnızca kendinin olduğunu ve bir daha asla ÖLMEK İSTEME !
Evet kimsenin sana engel olmasına izin verme , kendine inan ve başar her şeye rağmen ve sonra senin için kötü olan her şeye arkanı dön ve bir daha asla yanlarına UĞRAMA !
Ve asla unutma ki sana mutluluk getirmeyen hiçbir şey başarı değildir , olamaz da !
Ben sana inanıyorum ama sen kendine benden daha çok inan eğer bu yazıyı görürsen bana yanıt yazabilir misin ? Başarmış olsan da olmasan da yaz , her zaman seni dinlemek isterim.
KENDİNE HER ZAMANKİNDEN DAHA İYİ BAK 🙂
Kucak dolusu sevgiler ve sarılma 🙂
Lütfen pes etme …