Pantolon giydiğimde bile kendimi bir canavar gibi görürdüm.

Merhabalar, ben de çoğunuz gibi ailesi tarafından zorlanan bir kızım. Hepimizin küçük farklılıkları var, ancak istisnalar dışında hepimiz aynı şeyden dolayı buraya yazıyoruz. Toplum tarafından baskı, aile tarafından baskı; hepimizin bir korkusu var. Bir gün hepimizin tüm korkuları yenmesi ümidiyle.

Öncelikle size, benim uğruna çabalamak zorunda olduğum hikayemi anlatayım. Ailem bana göre çok dindar bir aile, çoğunuzun sadece babası ya da sadece annesi böyle fakat benimkilerin ikisi de çok dindar.

Ben 5. sınıftayken İmam Hatip’e gönderildim. Şanslıydım. Benim için İmam Hatip bile şanstı çünkü ablam 4. sınıftan sonra okula bile gönderilmeyerek bir cemaatin kursuna bir mal gibi teslim edilmişti. 5. sınıfa gider gitmez kapatılmıştım. Bunu ben istemişim gibiydi ama zaten bizim ailede her kız 5. sınıfta kapanırdı, kapanmasaydım da kapatacaklardı. Babam pantolon giymeme bile izin vermezdi. Ama o konuda hep istediğimi yaptım. Pantolon konusunda çok direndim. Artık pantolon giyebiliyorum. Ne özgürlük ama… Ortaokulu İmam Hatip’te bitirdim. Lise sınavında iyi sonuç getiremedim. Annemin isteğiyle özel okula gönderildim.

Lise 1’de her şey iyiydi. Ama canım babam artık benim kıyafetlerime daha çok karışıyordu. Okuldaki çoğu kız açıktı. Kocaman okulda kapalı olan 5-6 kişi vardı ve ben onlardan biriydim. Başlarda açılmayı pek istemedim. O zamanlar istediğim tek şey, pantolon giymeme karışılmamasıydı. Pantolon giydiğimde bile kendimi bir canavar gibi görürdüm. 9. sınıfın 2. dönemi karantinaya girdik. Karantinada kendimle çok fazla baş başa kaldım ve birçok konuda fikrimi değiştirdim. Kapalı kalmayı hiç istemiyordum. Uzun bir süre bunu asla aileme açamadım.

11. sınıfta okul açıldı ve okula gitmeye başladık. Okuldaki kızların açık hallerimi görünce “Oha, bu sen misin?”, “Çok güzel”, “Açık olsaydın herkes sana âşık olurdu”, “Açılsana” gibi söylemlerinden bıkmıştım. O sırada kuzenim şehir dışına üniversiteye gitmişti. Ona yazmaya karar verdim ve yazdım. Ona bunu söylediğimde kendisinin de bu konuyu düşündüğünü ve benim de tam o sırada ona yazdığımı söyledi. O da açılmayı düşünüyormuş. Kendisiyle uzun bir süre konuştuk. O, ailesinden farklı bir şehirde olmanın verdiği rahatlıkla bazı yerlerde açılmış, arkadaşlarıyla bir partiden fotoğraf bile paylaşmıştı. Ne yalan söyleyeyim, kıskanmıştım. Ona sorduğum ilk şey, nasıl hissettirdiğiyle ilgiliydi. Çoğu insan için normal olan şeyleri bizim sanki bulunmayan bir nimet gibi görmemiz adil değildi. Ama özgürlüğümüz için savaşacağız. Ona 1. dönemin ara tatilinde açılacağımı, o zaman aileme açıklayacağımı söyledim. O da üniversitenin ilk tatilinde ailesine bunu söyleyeceğini, hiçbir şey diyemeyeceklerini söylemişti. Onun için öyle olmuştu. O, tatilde başarmıştı. Biraz zorlandığını ama halamın onun yanında olduğunu söylemişti. Keşke benim için de öyle olsaydı. Ama benim için hiç öyle ilerlemedi…

Ablama anlatmıştım olanları; ablamın söylediği ilk şey, “Seni öldürürler, okuldan alırlar, eve kapatırlar” oldu. Ben de asla geri adım atmayacağımı, en fazla ne diyebileceklerini söyledim. Ertesi gün daha benim planladığım tarihe, yani ara tatile, 1 hafta varken ablam anneme söylemiş. Yanıma gelip “Anneme söyledim, çok sinirli bir şekilde elini masaya vurdu, ‘Onu gebertirim’ dedi” dedi ve beni aşağıya çağırdığını söyledi. Aşağıya indim, bana öyle şeyler söyledi ki annem… “Ben sana açıl diyemem, buna izin veremem, evlatlıktan reddederim, seninle bir daha görüşmem, evlenince ne istersen yap” gibi daha sayamadığım bir sürü şey… Sonra babamı aradı, babam telefonda “Seni okuldan alır eve kapatır, yemekleri yaptırır, dışarı çıkarken de her yere hâlâ kapalı gönderirim, taviz tavizi doğuruyor, bundan sonra sen de ablan da ferace giyeceksiniz, biz size çok tolerans tanıdık” dedi. Ben de istemediğini söyledim. “Şu an yanında olsaydım seni öyle bir döverdim ki” dedi, şok olmuştum. Benim babam beni hiçbir zaman dövmemişti. Ama bu durum için hiç düşünmediğim şekilde tepki verdi. Annem, “İstemiyorsan daha iyi, zorlandığın halde yaparsan daha çok sevap alırsın. Seni zorlayacağız, o eşarbı hiçbir zaman çıkartamayacaksın” dedi. Sonra ben odama geçtim. Annem odama geldi ve ağlamaya başladı, “Ben senin yanmanı istemiyorum, senin yanmana dayanamam” dedi. Ben de istemiyorum diye ağlamıştım, ailem bana başka seçenek bırakmıyordu. Hem “Açılamazsın” deyip hem de ağlıyordu annem, iyi de zaten bir seçenek bırakmadın ki! Olayın ertesi günü annem bana bu düşünceyi bırakıp bırakmadığımı sordu. İçimden “Başka seçenek mi bıraktın?” derken, dışımdan “Evet” dedim.

Hâlâ düşünüyorum. Şu an 11. sınıfın 2. ara tatilindeyim. Sene sonunda okul bittiği gün ailemle tekrar konuşacağım, izin vermezlerse dışarıya açık çıkacağım. Size ailemin yapısından az çok bahsettim. Sizce karşılığı kötü mü olur, yoksa başarır mıyım? Bunu o kadar çok düşünüyorum ki bu sitedeki tüm yazıları okudum ve üzerine çok düşündüm. Lütfen bana yardım edin.

(Görsel: Karl Hofer)