Ailem günah diye doğum günümü bir kez bile kutlamadı.

Merhaba, 17 yaşındayım ve sadece içimi dökmek istiyorum. Buraya yaşadığım şeylerin sadece bir kısmını yazacağım. Aşırı dinci ve baskıcı bir ailem var. Eğitim hayatımı elimden almasınlar diye liseye geçmeden kapandım. İstemediğim halde açıktan okuyorum. Uzun bir süre Kur’an kursunda kaldım ve bunu azıcık bile istemedim. O kadar ağlamama rağmen aile denilen insanlar bana acımadı. Küçükken de kısa kollu, şort giymeme veya oje sürmeme izin yoktu. Ailem günah diye doğum günümü bir kez bile kutlamadı. Bunlar şu an yaşadığım şeylerin yanında çok küçük kalıyor tabii. Ailem asla açılmama izin vermeyecek. Bir süre namaz kılmasam veya açılmaktan bahsetsem onları en çok üzen ve utandıran kişi oluyorum. Bu yüzden şimdi üniversite okumamı engellemesinler diye istedikleri şeyleri yapıp yalan söylemek zorundayım. 1 yıl kaldı ve beklediğime değecek, biliyorum. Ama dayanmak çok zor geliyor. Namaz kılıyormuş gibi yapmak, dini nasihatleri dinlemek, başörtüsünün verdiği rahatsızlığa katlanmak ve tüm bunları yaparken gizlice ağlamak… Ders çalışmamı da etkiliyor. Ayrıca Müslüman değilim ve kapalıyım diye insanların beni tamamen yanlış tanımalarından nefret ediyorum. Zaten düşük olan özgüvenim iyice düşüyor. Bana bunları yaşatan insanları ailem olarak görmüyorum. Onlara en ufak bir sevgi duymuyorum ve gelecekte onlarla görüşmeyeceğim. Onların tam zıttı olduğumu bilseler zaten onlar da benimle görüşmek istemeyecek. Saygı göstermekten acizler çünkü. Ben sadece kendim olmak istiyorum. Bir kez olsun kendi kararımla bir şeyler yapmak istiyorum. Yaşıtlarımı o kadar çok kıskanıyorum ki… Keşke bu kadar şanssız olmasaydım, böyle bir ailede doğmasaydım. İstediğim ufacık şeyler için bu kadar çabalayıp beklemem gerekmeseydi. Değiştiremediğim şeyler için üzülmek saçma ama elimde değil. Daha güçlü olabilmek isterdim. Çevrem tarafından olgun görülüyorum ama sadece mutsuzum. Hayattan hiç keyif alamıyorum. Kendimi şu an yaşıyor saymıyorum fakat umarım ki bir gün dilediğim gibi yaşayabileceğim. Siz de öyle, lütfen sabredin ve mücadele etmekten vazgeçmeyin.

(Görsel: Man Ray)