Farklı bir hikayem yok. Şu an 20 yaşındayım. Güçsüzüm, cesur değilim, hiç olamadım. Küçüklükten gelen bir psikolojik baskı ile kapanmaya itildim. Kısa kollu bir tişört bile giysem sadece ailem değil, amcam bile buna laf etme hakkını kendinde gördü. Sustum, hâlâ susuyorum. Susmaya devam etmek istemiyorum ama hayır, cesur değilim. Suskunluğumu bozsam sınırlı olan özgürlüğüm de elimden alınacak diye korkuyorum. Eve hapsolmaya korkuyorum. Yalnızlığa mahkûm olmaktan korkuyorum. İstediğim liseye gönderilmedim. 4 yıl boyunca Kur’an kursu okudum. Şu an elimde hiçbir şey yok. Gelecek kaygısını fazlasıyla yaşıyorum. Okumadım, istediğim gibi değilim. Şu an 11 saat çalıştığım bir işim var ama ona rağmen istediğim hiçbir şeyi elde edemiyorum. Kendi hevesimi, istediğimi, istediğim hayatı inatlaşa yaşıyorum. Mesela tanımadığım insanlar saçlarımı görebiliyor ama ben aslen öyle değilim Öyle olmayı çok istedim ama bir türlü cesaret edemiyorum. Babam sevgilim olduğunu öğrendi diye kolumu kırmış bir insan. Çok korkuyorum, her gün ağlamak istiyorum, kendimi özgüvensiz hissediyorum, çirkin hissediyorum. Her gün o örtüyü takmak bana zulüm geliyor. Dinsiz değilim, sadece artık bunu yapmak istemiyorum. Yoruldum, bezdim. Nasıl söylerim diye kafa patlatmaktan mutsuzluğa mahkûm oldum.

(Görsel: David Bomberg)