Öncelikle merhaba. Ben lise 2’ye gidiyorum. Bundan yaklaşık 10 ay önce kapanmak zorunda kaldım. Ailem çok muhafazakâr ve dindar. Çocuktum, hâlâ çocuğum ama o zamanlar içimde aileme karşı olmak vardı, özgür olmak, istediğimi yapmak… Büyük bir hata yaptım, belirtmek istiyorum ve bunu anlamama ailem yardım etti ama onların yanlışları düzeltme yolları hep farklıydı. Ben bir erkeğin evine gitmiştim, “Nasıl yaptım?” ya da “Neden yaptım?” sorusuna kendim bile cevap bulamıyorum. Ailem olayı öğrendi ve hayatımda yemediğim dayağı o gün yedim, elimi saçıma götürdüğümde saçlarım avucumda kalıyordu, sebebi saçımdan tutulup yerlerde sürüklenmemdi. Canım o kadar acıyordu ki… Yanlış anlamayın, fiziksel olan acımdan bahsetmiyorum, içim o kadar acıyordu ki ben asla ağlayamamıştım. Annem bana “Öl” dedi, “kendini öldür” dedi. Yapmak için ayağa kalktığımda tekrar dayak yemeye başladım… Sonraki günlerde annem “Senden insan olmaz, kapanacaksın” dedi. Kapandım, ben başımdaki örtüyle yüzümdeki morluklarımı örttüm. Ailem bir yerlerde haklıydı fakat bu kadar acı, bu kadar zorluk nedendi, hiç anlamadım.
Şimdi okula gidiyorum. Sırf beni okuldan almasınlar diye etrafımdaki herkesi kendimden uzaklaştırıp derslerime odaklandım. Ama artık dayanamıyorum, başımdaki örtü beni boğuyor, yoruyor, eve gelip ağlayarak bir köşeye atıyorum. Artık kendim gibi hissetmiyorum, kendimi beğenemiyorum, saçlarımı açıp savurmak istiyorum, özgür hissetmek istiyorum. Bu çok bunaltıyor. Sorunlarımın sadece evde olduğunu düşünüyordum fakat artık okulda da olmaya başladı. Dersin ortasında ağlamaya başlıyorum, kimse fark etmeden dışarı çıkmaya çalışıyorum. Birkaç gün önce tuvaletteyken ilk defa örtümü çıkartıp sınıfa öyle gitmek istedim ama yapamadım ve yapamamak çok acı verdi. Her şey elinde, sadece bir defa çeksen kurtulacaksın… Düşünürken o kadar kolay geliyor ki fakat yapmaya çalışırken sanki elin kolun kelepçeli ve o kelepçeden asla kurtulamayacak bir mahkûm gibisin. Annemle konuştum ama asla anlatmak istediklerimi söyleyemedim. Annem kızdı, “Saçlarını göstermeye mi meraklısın, biz görüyoruz da ne oluyor? Ben sana başından dedim, bu oyun değil” dedi. Oysa başında kimse bana fikrimi sormadı. Yine de cevap vermedim, veremedim, sustum ve artık cesaretim de yok. Aranızda bu durumu yaşamış ve atlatmış olan vardır ya da şu an da yaşayan birileri vardır. Belki yardımcı olursunuz. Okuduğunuz için teşekkür ederim.
(Görsel: William Baziotes)
Comments (5)
merhaba. başına gelenler için çok üzüldüm. olanlar olmuş onlar hakkında konuşmaya cok da gerek yok. şu an o başörtüsünü nasıl zorla taktığını ve herkesin içinde kendini tutamayıp agladiktan sonra kaçmaya çalışmanı çok iyi anladim çünkü ben de yaşadım. şu an belki sana umut olabilirim diye yazıyorum. ben başardım yaklaşık 9 ay önce açıldım su an 9.sinifa gidiyorum ve 4 yıl kapalı kaldım bu dört yılın son aylarında keşke yasamasaydim dedigim olaylar oldu ama hepsi geçti. her şey geçecek, geçiyor. sadece biraz dayanmak gerekiyor bir de sabır. ama gerçekten başardığında o kadar iyi hissediyorsun ki. ve ben eminim sen o başarma hissini bir gün tadacaksın umudunu kaybetme ve asla unutma ki yalnız değilsin?
bende şu an benzerini yaşıyorum yaşıyorum nasıl kurtulacağımı bilemiyorum
bir desteğe ihtiyacın varsa ya da hikayeni dinleyecek birilerine ihtiyaç duyuyorsan bana yazabilirsin instagramım fftm.nurr
yaptığın yanlış değildi buna rağmen seni böyle hissettirenler utanmalı
Cinselliğini yaşamak bir hata değil ve seni hatalı yapmaz.