Merhaba, ben T. 20 yaşındayım, PDR okuyorum. Buradaki bütün herkesin hikayesini okudum ve hepsinde kendimden bir şeyler buldum. Benim de hikayem çok farklı değil aslında. 5. sınıfta zorla imam hatibe gönderilerek kapatılan ve hâlâ o günde kalmış küçük bir kızım ben. Sadece başörtüsü de değildi konu, tişört giyemezdim, kısa şeyler giymek zaten aklımdan bile geçemezdi. Çünkü babamdan çok korkardım.
Hayatımda bir kere bile renkli oje sürmedim. Bu çok basit gibi görünen bir şeymiş gibi gelebilir ama o kadar içimde kalan şey var ki. Sonra çok savaştım takmamak için, 2 kez açıldım. İlk açıldığımda tekrar kapanır gözüyle bakıyorlardı, çok büyük bir tepki vermemişlerdi ama ikincisinde öyle olmadı. 7. sınıftım o gün okula açık gitmeye karar vermiştim çünkü gerçekten istemiyordum, özentilik değildi bu, bunun farkındaydım.
Açık gideceksen okula gidemezsin demeleriyle başladı. Ben hırçın bir kızdım küçüklükten beri hep dediğimi yapan biriydim. Bu kez de öyle oldu gideceğim diye direttim. Bu muhabbetler dönene kadar servisi kaçırdım ve babam götürdü o gün beni okula yürüyerek. Orospuluk yapmışım gibi bakışlarını hiç unutmuyorum, bana öyle acıyarak bakmıştı ki, gerçekten çok kötü bir şey yapıyorum sanmıştım. O günden sonra bir yere gidecek olsak babam “Kapanmazsan gelemezsin, çıkamazsın evden.” demeye başladı.
Kapanırsam beni severler, değer verirler sandım ve o akılla kapandım tekrar. O baskıyla yaşayamadım çünkü. Aradan çok zaman geçti, benim aklımdaki düşünceler hiç gitmedi. Bir kere intihara kalkıştım. Hiçbir şey olmadı, sonra dedim ki demek ki savaşmam lazım. Şu an yine geldi o düşünceler, bir şeyler engel oluyor yapmama. O küçücük umutlar ama bazen engel olamıyorum kendime ve çok korkuyorum. Kendimi çok yalnız hissediyorum, buraya yazarsam belki rahatlarım diye düşündüm.
Annemin beni anlamasını isterdim. Babamla oturup bir kere bile adam akıllı konuşmadım, ama annemin beni anlamasını isterdim. Ruh sağlığım son zamanlarda çok bozuk, ne yapacağımı bilmiyorum. Çok isterdim bu bir kez yaşayacağım hayatımın istediğim gibi olmasını, her şey olmasa da bazılarının öyle olmasını. Ama hayat hepimize eşit davranmıyor ve çok acımasız. Umarım bir gün kazanırım. Umarım bir gün hepimiz kazanırız.