Öncelikle merhaba, ben S. 16 yaşındayım ve 10 yaşımdan beri kapalıyım. Babam aşırı dindar birisi. 10 yaşındayken, daha saçımı bile bağlayamıyorken başımı kapatmamı istediler ve beni o şekilde imam hatipe yolladılar. Tüm arkadaşlarım suratımla ve başörtümü yapamadığım için dalga geçiyordu. Okuldan nefret ediyordum ve her gün gitmemek için ağlıyordum.

Sonunda bende sosyal anksiyete başladı. Bu 8. sınıfa kadar sürdü. Aşırı berbat haldeydim, annemle bile konuşamıyordum. En son onlara bir not yazdım, kötü olduğumla ilgili, ve beni psikiyatriste götürdüler. Antidepresana başladım. Bu böyle devam etti. Aklımdan o zaman açılmak fikri bile geçemiyordu çünkü çok korkuyordum babamın küçükken attığı dayaklardan, cehennemi tanımlamasından. 10. sınıfa geçtiğimde, doğum günümde 25 hap yutarak intihara teşebbüs ettim. Bundan sonra ailem bana daha çok dikkat etmeye başlamıştı.

O zaman bana da bir cesaret geldi ve açılmak istediğimi söyledim. Babam başta asla diyordu, sonra yavaşça yumuşadı ama bir gün bana aşırı derecede sinirli bir şekilde eve geldi. Bir kiz arkadaşımla mesajlarımızı yakalamıştı, kendisi en yakın arkadaşım olur, lezbiyen şakası yapmıştık, onu ciddiye almıştı ve ultra homofobik oldugundan dolayi izin kararından vazgeçti.

Daha sonra ben daha fazla diretmedim ama bu istek içimde büyüdükçe büyüyor, görünüşüme olan nefretim kabardıkça kabarıyor ve her dışarı çıktığımda özgüvenim yerlerde bir şekilde eve geri dönüyordum. Bunu artık istemiyordum. Üstüne bazı şeyler de eklenince bir daha intiharı çıkış yolu olarak gördüm. 10 tane hap yuttuktan sonra pişman oldum ve annemlere doktora gitmek için haber verdim. Babam bir anda bana saldırmaya başladı. Birkaç yumruk yedim. Açılmak için yaptığımı ve onu böyle manipüle edemeyeceğimi söyledi ve o gece beni hastaneye götürmediler. Sırf sosyal hizmetler beni alır diye.

O olayın üstünden birkaç gün sonra oturduk konuştuk. Ben yine istemediğimi söyledim ama izin vermiyor. Çok bunaldım. Bugün yine konuyu açmak istiyorum ama korkuyorum yine beni döveceğinden. Artık gerçekten istemiyorum. Kendimi kendim gibi bile hissedemiyorum. Hep içimde büyümüş bir çocuk olarak bu sessizliğim beni öldürmeye devam ediyor. Sadece bir kere mutlu ve özgür olmayı denemek istiyorum.
Okuduğunuz için teşekkürler.