Umarım hepimiz bir gün olduğumuz gibi görünebiliriz.

Merhaba, bunu yazabilmek benim için gerçekten zordu ama en nihayetinde sürekli kendimi bu sayfada bulurken, ben de yazmak istedim. Ben 21 yaşında, henüz lise 1’deyken kapanmış bir kızım. Ailemi liseye kadar baskıcı bulurdum, özellikle dini sevmem ve uygulamam konusunda çok teşvik ettiler, ama yaşım büyüdükçe ve doğru kararlar aldığımı gördükçe üzerimdeki kararlarını neredeyse çektiler. Özellikle babam. Ben baba aşığı birisi olarak büyüdüm hayatım boyunca. O da beni sevgisinden hiç eksik etmedi, hâlâ gelir gözümden burnumdan alnımdan öper “Benim güzel kızım, çok seviyorum seni.” der.

Lisede de bu yüzden kapandım. Benim kapanmamın onu daha çok mutlu edeceğini ve beni her nasılsa daha çok seveceğini düşündüm. Zaten etrafımız dindardır ve akraba mahallesinde yaşıyoruz. Kapandıktan sonra kimse şaşırmadı, tebrikler havada uçuştu. Hiç inanılmaz uçarı bir kız olmadım ama hep aileme ters, istedikleri kız olmamak için çabaladım. Tunik bile giymedim ben hayatımda, hep kısa badi-tişörtler, dar pantolonlar giydim.

Lise hayatımda arkadaş grubumda 1 tane bile kapalı yoktu, özellikle onlarla konuşmak istemiyor gibiydim. Üzerimde büyük bir özgüvensizlik, çekingenlik ve aykırılık vardı. Şu an üniversite 3. sınıfa geçtim. Son 3 yıldır açılmak, açılmak ve açılmak istiyorum. En büyük sebebi bence zaten bunu dinen istememiş olmam, ama diğer sebep özgüvensizliğe neden olması. Yakın zamanda burun estetiği olacağım, olduktan sonra hâlâ özgüvensizlik yaratıyorsa, daha önce anneme söylediğim gibi babama da açılmak istediğimi söyleyeceğim.

Annem hiç tepki vermemişti ama babamın tepkisinden endişeleniyorum. Erkek arkadaşlarım olmasına, namaz kılmama, dini bütün olmamama hiç sert tepki vermedi şu zamana kadar ama bunca zamandır kapalı olduğum için açılma kararımı öylece söyleyebilmek, onun gözünde düşmek, bana küsmesi ya da kalbini kırmam çok korkutuyor beni. Bir de çevreden gelen tepkiler var. Babam çevreyi çok önemsemiyor (en azından bundan önce hep öyleydi, bu konuda da öyle olacağını öngörüyorum) ama akraba mahallesinde yaşıyor olmak çok zorluyor beni.

Her gün yüzünü gördüğüm insanlar var çünkü. Bir çoğunu sevmesem de, sevdiğim dini bütün insanlar da var aralarında. Daha geçen gün çok sevdiğim bir akrabamız bana, “Çok başarılı, sevdiğim bir ahlakın var. çok seviyorum seni.” dedi. Arkadaşlarım zaten dindar olmadıkları için beni destekleyeceklerini biliyorum ama diğer insanların, özellikle sevdiğim insanların tepkileriyle uğraşmak gözümü çok korkutuyor. Benim durumumda olan kişiler varsa, aşağıya ulaşabileceğim -anonim- bir hesap bırakırsa çok mutlu olurum. Mutlaka sizinle iletişime geçeceğim. Umarım hepimiz bir gün olduğumuz gibi görünebiliriz.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir