Eve geldiğimde kimse kötü bir şey söylemedi, iyi bir şey de söylemediler. Sanki hep böyleymişim gibi bu konudan bahsedilmedi.

Selamlar herkese. Başörtüsünü çıkarmayı istediğim süre boyunca günde 5-6 kere bu sitenin sayfasını yenileyip yeni bir yazı, hikaye paylaşılmış mı diye bekliyordum, şimdi kendi hikayemi yazıyorum.

Ben 20 yaşında, iyi bir üniversitede hukuk fakültesi 2. sınıf öğrencisiyim. Çevremdeki çoğu insan muhafazakar, küçükken regl olduğumda kapanacağımın bilincindeydim. Ancak benimle yaşıt kuzenim 12 yaşında regl olunca bir hevesle ben de kapandım, daha çocuktum.

Annem henüz çocuk olduğumu söyledi, zamanı gelince kapanırsın, dedi. Ayrıca bunun önemli bir karar olduğunu ve açıl-kapan yapamayacağımı da söyledi. Ancak ben kararımdan emin olduğumu söyledim. 18 yaşıma gelene kadar başörtülü olmakla bir sıkıntım yoktu, zaten çok da kapalı giyinmiyordum.

Ancak pandemi döneminin gelmesiyle, eve kapanma sırasında ciddi bir düşünme sürecinden geçtim. Ve bunu ne kadar istemediğimi anlamış oldum. Artık gelecekle ilgili düşünürken bile kendimi açık hayal ediyordum, tüm gün bunu düşünüyordum. Ben normalde neşeli biriyim ama bunu kendi içimde düşündükçe gittikçe bunalıma girmeye başladım. Sürekli ağlıyordum.

Bir yaz akşamı annemle konuşmaya karar verdim ve düşüncelerimi söyledim. Çok şaşırdı, üzüldü ve ağladı. Ve bunu istemediğini söyledi. “Babanla da konuş.” dedi ama ben istemedim. O şekilde 6 ay daha geçti. Artık benim bunalımlı halim herkes tarafından fark ediliyordu. Durduk yere gözlerim doluyordu, hiç ama hiç dışarı çıkmıyordum, sürekli aynı kıyafetlerle dolaşıyordum. 2021’in başında bir akşam annem ve babamla balkonda otururken ben yine kötü bir moddaydım, babam da artık üzgün olduğumu fark ediyordu ve bana sorunumu sordu.

Ben de anlattım. Tabii ki böyle bir şeyi istemiyordu ama bunun benim kararım olduğunu söyledi. “Bu kadar büyütüp üzülecek bir durum yok,” dedi. O gece yine uzun uzun konuştuk. Yaz gelene kadar bu fikrimi dayım, teyzem ve benimle yaşıt kuzenim öğrenmişti. Herkes “Nasıl mutlu olacaksan öyle yap” diyordu, ama kimse istemiyordu. Ben yapmak istiyordum ancak ne zaman olacağını bilmiyordum.

Üniversiteye şehir dışına gideceğim sabah anneme “Anne valizlere hiç şal koymadık, farkında mısın?” dedim. “Ne demek istiyorsun?” dedi. “Ben açılıyorum.” dedim ve evden öyle çıktık. Annem ve babam beni üniversiteye gideceğim şehre arabayla götürüyorlardı. Annem yol boyunca ağladı, babamda bir değişiklik yoktu, her zamanki gibiydi. Beni yerleştirdiler ve gittiler. Akrabalarım, arkadaşlarım falan bilmiyorlardı.

Annem eve dönünce akrabalara söylemiş. Üzülenler olmuş, bilenler vardı zaten. Sonuç olarak 4 ay boyunca açıktım ve akrabalardan kimseyle görüşmedim. Ara tatil için eve geldiğimde kimse kötü bir şey söylemedi, iyi bir şey de söylemediler. Sanki hep böyleymişim gibi bu konudan bahsedilmedi. Ama herkes mutlu olduğumu görüp bunun için seviniyordu. Ben bu sürecin en kritik ve baskılı olabilecek zamanlarını uzakta geçirdim.

Şimdi 8 aydır hayatıma açık olarak devam ediyorum. Bunu yaptığım için o kadar mutluyum ki hayat enerjim yerine geldi. Artık gerçekten mutluyum. Annemin ve babamın sevgisinde ve bana tutumlarında bir değişiklik olmadı. Bu çok önemliydi çünkü gerçekten onlarla çok yakınız ve aramızın kötü olmasına katlanamazdım.

Üniversite okuduğum şehirde 30 yaşında bir ablam da var, benden 2 ay sonra o da açıldı. Onun da böyle bir düşüncesi varmış. Bu kadar zaman boyunca bunu içimde tuttuğum için üzüldüm. Keşke yakın arkadaşlarımla veya ailemle daha erken konuşsaydım. Çünkü bu kadar üzülmeme değecek bir şey yokmuş. Tek pişmanlığım kendimi bu kadar yıpratmış olmam.

Kendimi ve kendi istediğim hayatı seçtiğim için çok mutluyum ve bu adımı atabildiğim için kendimle gurur duyuyorum. Hiçbir şey sizin ruhsal ve fiziksel sağlığınızdan daha değerli değil, lütfen bunu unutmayın.

Benden çok daha kötü durumda olanlar var ancak ben de kendi ruhsal bunalımımı ve hikayemi anlatmak istedim. Hepinize kendiniz olma yolunda kolaylıklar ve başarılar diliyorum. Pes etmeyin.

(Görsel: David Forrester)