Ailem bana kapanmamı söylediğinde 12 yaşındaydım. O dönem tam olarak bunun sorumluluğunu anlayacak yaşta da değildim fakat sonrası hep başörtüden kurtulma hayallerimle geçti. Liseye geçince farklı şehirde okurum, açılırım diye hayaller kuruyordum ama liseyi başka bir yerde okuyamadım. Bu sefer de 4 yıl üniversiteyi bekleyip açılma hayali kurmakla geçti.

İstisnasız her gece bunu planlıyor ve hayal ediyordum. Sonunda üniversite için başka bir şehire gittiğimde açıldım. Bunu önceleri çevremden kimseye söylemedim. Beni açık bilenler kapalı olduğumu, kapalı bilenler de açık olduğumu bilmiyordu. Yavaş yavaş kuzenlerime ve halalarıma söyledim. Biraz daha iyiydim ama buna net bir çözüm bulmam lazımdı. Çünkü evden ailemle her çıktığımda kapanmak bana feci koyuyordu. Kendime hiç bakmıyor, çok çirkin gözüküyordum.

Açık halimden çok farklıydım. Bu yüzden bir gece ailemi bir konuşma grubuna alıp her şeyi uzunca ve güzel bir dille yazdım. Onları çok sevdiğimi ve bu kararında arkamda olmalarını istediğimi söyledim. Olmadı. Kıyameti kopardı o gün babam. Ben de yine bu oyuna devam etmek zorunda kaldım. Babam artık bana eskisinden daha da katı ve sıkıydı.

Böyle geçen 1 yıl ardından bir gün babamlar evde değilken açık bir şekilde markete gittim. Gömlek ve pantolon giymiştim. Kötü bir tesadüf ya… Babamla karşılaştım. Yine de korkmadım. Hatta içimde bir yer huzur bulmuş gibiydi. Eve geldiğimizde babam ya onun istediği şekilde yaşayacağımı ya da s*ktir olup gideceğimi söyledi. Ben de gittim. Halama gittim. O gün annem aradı ve babamın “Üniversitede istediğini yapsın ama burada yapmasın.” dediğini söyledi. O zaman anladım ki babamın derdi artık din de değildi. İnsanların ona söyleyeceği şeylerdi.

İlk söylediğim andan sonra da psikoloğa gitmiştim ve psikoloğum bu iki farklı kadın gibi davranma halimin çok zararlı olduğunu söylemişti. Onun terapisi sayesinde biraz güç bulduğum için sonrasında baş edebildim. Şu an hâlâ babama tam kabul ettiremedim. Hâlâ onunla evden çıkarken onun istediği gibi çıkmak zorundayım ama başaracağıma inanıyorum. Bence bu yolda en önemli şey acele etmeden, aileyi de zorlamadan, yavaş yavaş adımlar atmak… Ben de bunu yapıyorum. 2. kez beni gördüğünde tepkisi yine sert olsa da eskisinden daha iyiydi. Zamanla bunun tamamen değişeceğine inanıyorum. Umarım bir gün saçlarım özgürce rüzgâra değer.