Dünyadaki herhangi biriyim aslında. Çok değerimin olduğunu düşünmüyorum. O yüzden genelde isteklerimi hep yok saymaya çalışırım. Çünkü biliyorum ki istediğim şeyler kolay kolay gerçekleşmez. Rol yaparım hep. Ama bazı şeyler içimde filizlenip duruyor ve bununla başa çıkamadığım için yazmaya, içimi dökmeye karar verdim. 18 yaşındayım.
Yaklaşık 6 yıldır kapalıyım. İsteyerek kapanmadım aslında. Küçükken bir gün etek giymek istediğim için benimle tartışan annem ve bizim tartıştığımız konuya, “Namus her şeydir. Bundan sonra başını da örteceksin.” diye bağırmasıyla başladı. Gerçekten de saçma aslında ama küçüktüm ve karşı çıkacak sesim yoktu tabii ki. Aslında çevremdeki herkes biraz kendine dindardır. Yani öyle çok Kur’an okumazlar, namaz da kılmazlar ama oruç tutarlar ve neredeyse tüm sülalem başörtülü diyebilirim.
Ben de bunu bildiğim için ne kadar istemesem de zaten bir gün başörtülü olacağımı bildiğim için alışmaya çalıştım. Alıştım da. Yıllar geçti. İçimden ara sıra saçlarımı özgürce açmak isteği gelse de şeytan dürtüyor deyip geçerdim. Çok inançlı değildim aslında. Araştırdıkça kutsal kitaplardan da soğuyordum. Şimdi ise iğrenç hissettiriyor bu durum. Evde oruç tutuyorum ama niyet etmiyorum mesela. Annem bazen evden çıkmadan dua oku diyor, tamam diyorum ama okumuyorum ve daha fazlası…
Neyse. Ailem yine de eğitim konusunda beni hiç zorlamadı veya Kur’an kurslarına git falan diye. Çünkü onlar da bunların beni daha çok zorlayacaklarını biliyorlardı belki de. Neyse, bu yıl üniversiteye başlıyorum ve özellikle şehir dışını yazdım. Biraz olsun özgürleşmek için. Burada benim gibi insanların olduğunu bilmek de bana güç verdi çünkü demek ki yalnız değilmişim. Annemle babama bunu asla söyleyemem çünkü genel görüşlerini biliyorum: bu bizim geleneğimiz, çevremizdeki herkes böyle gibi. Ama kardeşlerime söyledim. Onlar da bana özgür olduğumu söylediler.
Kapalı kalmak zor. Ailemi de hayal kırıklığına uğratacağım belki de bilmiyorum. Ama biraz olsun kendim için bir şey yapmak istiyorum. Yarın ne olacağı belli değil ve ben içimde yaşanmamışlık hissi kalsın istemiyorum. Tek isteğim ailemin bana çok fazla tepki göstermemesi, çünkü bu zamana kadar ben onları kırmadım, onlar da beni kırmazlar. Ve umarım isteklerim yerine gelir. İki hafta sonra göreceğim bunu. Ve her şeye rağmen huzurlu ve özgür olacağımı biliyorum.