Birinci sınıfta regl olduğum ilk gün annemin, “Kapanmayıp ne yapacaksın ki?” ifadeleriyle zorundalık hissedip kapandım. Kapalılıktan şikayet ettiğimi görünce annem hep azarladı. Şu an 20 yaşındayım, üniversite sınavına hazırlanıyorum. Bursa’da yaşıyorum ve annem şehir dışında üniversite okumama izin vermeyeceğini söyledi. Tek çarem şehir dışında üniversite okuyup bu psikolojik ve fiziksel şiddet dolu ailemden uzaklaşmak. Öte yandan temizlik bulaşık gibi birçok sorumluluğu saymadım bile ve ailem dışarıda gezmeme izin vermiyor. Köpekleri gibi onlarla gezmeme izin veriyorlar sadece. Annem her şeyimi karıştıran biriydi. Telefonumu, günlüğümü, her şeyi… Eski sevgilimden ayrılmışken salak exi’min “N’aber?” yazmasıyla baskı yaptılar. “Her şeyi anlat yoksa Instagram DM, Whatsaap sohbet hepsini açığa çıkarır, tek tek okuruz.” dediler. Çocukla bir kere buluştuğumu itiraf etmek zorunda kaldım. Bunun üzerine 3 yıldır telefonum yok. Şu an kardeşimin tabletinden yazıyorum. İnternet erişimim kısıtlı. Dışarı dahi çıkmama izin verilmiyor. Habire “Erkeklerle buluşmaya gidersin, belki kadın satıcısı ve seni satacaktı.” diyor.

Babam fiziksel şiddet uyguluyor. Kendimi korumak için bir kere yağ bıçağı aldım. Artık dövmeyin deyip bıçağı tuttum çünkü 5 yaşından beri ağır şiddet görüyorum. Babam çok güçlü ve yumruklar tekmeler atıyor. Sakat kalmak istemeyip yağ bıçağını tuttum. Kolaysa sapla, dedi. Saplayamadım kimseye kıyamam. Sonra bıçağı benden aldı ve yere yatırdı. “Tek kelime daha edeceksen seni keserim, intihar der geçerim.” dedi. Yaşım daha 9 bile değildi. En ufak yanlışım yokken yaptılar. Misal yemek yiyorum, son yudumum kaldı. O sırada babam bir şey istedi. O yudumu yiyip getirirsem, istediği zaman beni dövüyordu. Demir sopalar, süpürge sapları, oklava, terlik, yumruk hepsiyle dövmüşlüğü var. Bir dövdüğü alet parçalandı. Sert plastikti ve gözüme girdi parçası. Gözüm kanadı, gözümü kaybettim sandım. Doktora götürmeleri için yalvardım. Doktor dedi ki “Sıyırmış göz bebeğini, yoksa göz bebeğini kaybederdin.” Ben sakat kalmak, orospu gibi psikolojik şiddet görmek istemiyorum.

Bana her şey yasaktı. İlkokulda sınıfça oyun oynadık. Öğrenince kızdılar. Erkeklerle oyun oynanmaz, konuşulmaz, diye. Çok yasaklanınca 11. sınıfta flört, erkek kanka ve sevgili yaptım. Çünkü utangaçlığımı yenmek, kendimce aileme tepkiydi belki de. İlk erkekle konuştuğumda sanaldan Instagram’dan sınıftan arkadaşımdı. Not sormuştu, tir tir titremiştim ve bunun normal olmadığını düşünüp kanka, flört vs. yapmaya başlamıştım. Bir kızın birini sevmesi orospuluk değildir. Sevgimize engel olamayız. Ailemin baskısı arttı, evden kaçmayı düşünüyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Kaçmama nedenim annemdi, ama annem beni her saniye kötülüyor. Nefret ettiğim ablamla dedikodumu yapıp, yerin dibine sokup orospu gibi davranıyor. Ablam bana salak dese ve ben sensin o desem bile annem beni dövüyor. Oysa ben haklıyım, ama onların gözünde ahlaksız erkekle buluşmuş biriyim. Buluştuğum yer de full kamera olan bir AVM’nin kafesi. Aklınız varsa ailenize dürüst olmayın. Ben bir kere dürüst oldum, hayvan gibi pişmanım. Gerçi öncesinde de şiddet baskı vardı. Bu arada o çocukla buluşmamı babama söylemediler. Söylesek okuldan alırdı dediler. Çok yoruldum, hep intihar düşünürdüm. Annem de “Et de kurtulalım, en azından mezarını biliriz.” dedi. Bunu duyduktan sonra vazgeçtim. İntiharıma mutlu olmasınlar, bir kere gülmediğim, yaşayamadığım mini eteği geç diz üstü şort daha 9 yaşında bile giyemediğim, özgürce eğlenemeden ölmek istemediğime karar verdim. Lütfen tavsiye verin. Kaçsam ne olur, kaçmalı mıyım? Evlenene kadar beklemeli miyim? Evlenirsem şiddetten kurtulurum, ama 22’ye kadar izin vermezler evlenmeme.