Merhabalar, eğer bu hesaptaki hayat hikayelerini okumaya başladıysanız siz de buradaki kişiler ile aynı durumu yaşıyorsunuz demektir. Bu yazıları okumak zorunda kalmış herkes için üzülüyorum. Benim hikayem 11 yaşında başladı. İmam hatipe gitmeye başlamıştım ve 5. sınıfın ilk günü kapandım. Gerçekten o zamanlar kendi isteğimdi, ama şu anki düşünceme göre pek de kendi isteğim değilmiş. Başka etkenler de varmış. 6. sınıfın başında ferace giymeye başladım. Asla günaha girmek istemiyordum. Korkutulmuştum biraz da. Zaten ölüm vs. korkusu olan biriyken, bir de üstüne korkular eklendi durdu. 7. sınıfta açılmak istediğimi anlamıştım ama kendime bile tam anlamıyla itiraf edemiyordum. Durumu ailemle paylaştım ve asla beklemediğim tepkiler aldım ve bende bu süreci erteledim. Daha sonra ailemden gizli dışarı açık çıktım.
Vicdanımın bana yüklediği ağırlığa rağmen o kadar güzeldi ki anlatamam. Resmen küçüklüğünde asla çocuk olamamış E. tekrar çocuk olmuştu. Saçları dalgalanıyordu ve kimse ona itici gözlerle bakmıyordu. Evet çok garip, normalde kapalı kişiler açık çıktıklarında herkes ona bakıyormuş gibi hisseder, ama ben ilk kez kimsenin bana baktığını düşünmedim. Eve geldiğimde haberleri olmuştu ve telefonumun elimden alınması vs vs. Benim yine cesaretim kırıldı ve yapamadım. Bu arada feracemi çoktan çıkarttım ve istediğim gibi giyiniyorum. Dine, İslam’a inanıyorum, ama çocukluğunu geri isteyen tarafım daha ağır basıyor. Ailem hala daha fikirlerinde sabit. Asla istemiyorlar açılmamı. Nasıl ikna edeceğim ne yapacağım biliyorum.
Comment (1)
merhaba, öncelikle bu yaşına kadar hep ailenin hayat görüşü, dini görüşü ile şekillendirilmişsin ve onların bakış açısına onların isteklerine göre hayat sürmen beklenmiş. ailen dindar olmasaydı türbana girmek ister miydin ? ailen dindar olmasaydı dindar biri olur muydun? çocukken ailemiz ne verirse onu alırız. yaşları bizden ileri olan insanların fikirlerini değiştirmesi çok zor olabiliyor hatta bazen imkansız. o nedenle bence kendi ayaklarının üzerinde durmadan, maddi özgürlüğün kazanıp kendi hayatını kurmadan onlara zıt bir görüşte bulunman epey zor olabilir. tabii bunları onların senin isteklerine, senin hayatına saygı duymayan ve kendi görüşlerini dayatan insanlar olduğunu varsayarak yazıyorum. eğer konuşarak sorunları çözebilen insanlarsa durum farklıdır.