Ben 17 yaşında 11. sınıf öğrencisi bir kızım. Öncelikle buraya yazmış olmama sebep olan hikayemin ilk zamanlarından bahsedeceğim. Ben 5. sınıftayken kapandım, imam hatipe gittim. Açık konuşmak gerekirse beni açılmaya zorladılar mı zorlamadılar mı hatırlamıyorum. Ama kapanmasaydım zorlayacaklarını biliyordum. 5-6. sınıflarımda dışarıda gizlice başımı açardım. Sonrasında bunun çok kötü bir şey olduğunu düşünüp yapmamaya tövbe ettim. Ortaokulum imam hatipte geçti. Lise sınavına girdim, sonucum iyi gelmedi. Babam beni imam hatipe göndermek istedi. Ben de dersleri yüzünden istemedim, annem de öyle. Annem beni özel okula göndermeye karar verdi. Bizim evde hep annem ne derse o olur. Ve yine öyle olmuştu. Lisede ise bulunduğum şehrin en pahalı en özel yerine gönderilmiştim. Zaten ortaokulda da imam hatipin özel versiyonu olsa oraya gönderilirdim.

Her neyse, şu anda 11’e geçtim. Aslında bakarsanız hep açılmak isterdim. Dine 2 senedir hiçbir şekilde inanmıyorum. Daha bu yaşımda umre yapmış halimle bile dine inanmıyorum. Beni de onlar gibi dindar yapmak için çok uğraştılar ama hayır olmuyor, emin olun dindar olup şu an bunları düşünmesem daha mutlu olurdum. Ben çok mantıkçı biriyim ve açıkçası dinin toplumda düzen oluşturmak için kurulmuş bir düzen olduğuna inanıyorum. Düşüncelerimi değiştiremem, değiştiremiyorum da… Bu sene kuzenim başka bir şehre üniversite okumaya gitti. Ona açılmak istediğimi söyledim ve o da “Tesadüfe bak, ben de bunu düşünüyorum, annemgile ilk yanlarına gittiğimde söyleyeceğim.” dedi. Ben onu, o da beni cesaretlendirdi.

Ben bu olanları ablama anlattım. Ablam maalesef ki istediğim tepkiyi vermedi. Bana bunu yaparsam beni öldüreceklerini söyledi. Ben de o kadar saf düşünüyorum ki “Ne yapabilirler? Saygı duyacaklardır, ben ara tatilde onlara söyleyeceğim.” gibisinden bir sürü şey söyledim. Bunu ablama anlattım ve o günün akşamında anneme söylemiş. Odama geldi ve “Annem duyar duymaz çok sert bir şekilde gebertirim, dedi ve seni aşağıya çağırdı.” dedi. Ben de ona “Neden söylüyorsun daha ara tatile vardı.” dedim, ama olan olmuştu. Annemin yanına gittim o zaman babam iş için başka şehirdeydi. Her neyse, annemin yanına gittim. Benimle konuşmaya başladı. O kadar çok konuşuyordu ki “Açılmak mı istiyorsun? Buna asla izin veremem. Bunu yapamazsın bizim etrafımızda kaç tane açık kişi var? Kaç tane gördün?” gibisinden… Sonrasında ben ikna olmayınca “Açılırsan benim ailemle görüşemezsin, elinden her şeyini alırız. Okula gidemezsin. Odanı, eşyalarını, telefonunu alırız. Açılırsan benim ailemle görüşemezsin!” dedi. Ben ise “Bak annecim ben sadece saçımı açmak istiyorum. Siz beni zorla kapattınız, ben zaten istemeyerek kapandım. Ben sizin için kapanmış oluyorum, Allah için değil. Bunu istemeyerek yapınca sevabı olmuyor. Ben mutlu değilim.” dedim. O sırada annem ağlayıp babamı aradı. Babam beni istedi ve “Seni buraya getirir okula göndermez hatta dışarı bile çıkarmaz, yemeklerimi yaptırırım. Taviz tavizi doğuruyor. O pantolonları giymenize izin vermeyecektim. Kapalı olmaya devam edeceksin. Ve artık pantolon giyemeyeceksin. Ferace giyeceksin. ” dedi. Ben de “İstemiyorum.” dedim. Sonrasında “Şu an yanında olsaydım seni öyle bir döverdim ki!” dedi. Bende tamam, gibisinden şeyler söyleyip telefonu kapatmıştım.

İnanamamıştım, söylediklerine. ben babamdan hayatımda hiç dayak yememiş biri olarak bunları duyduğum için çok kötü hissetmiştim. Annem bu konuşmadan sonra hala bana bir şeyler saçmalayıp beni ikna etmeye gözümü korkutmaya devam etti. Ben ise hala ikna olmayıp odama ağlayarak gittim. Direnmiştim. Sonra annem odama geldi, yatağımda elimi tuttu ağlamaya başladı. “Ben senin yanmanı istemiyorum. Seni çok seviyorum. Ben senin yanmana dayanamam!” dedi. Aynı şekilde ben de ağlıyordum. Tuhaf geliyordu. Hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşamıştım. O gün yemin ederim ki ölmek istemiştim. Asla beklemediğim şeyler yaşamıştım. Ve ablamın kötü yüzüyle karşılaşmıştım. Annem beni okuldan alacağını söylerken ablamın annemi haklı bulma şokuyla sarsılmıştım. Ama ne bekliyordum ki. Benim ablamı o ortaokula geçerken Kur’an kursuna göndermişlerdi. Şimdi de dayatarak hafızlık yaptırıyorlardı. Bana bunları istemediği için sürekli ağlayan ablam şu an onlardan farksızdı.

Sonraki gün bana “Eğer seni savunsaydım bana sen nasıl hafızlık yapıyorsun, derlerdi. Senin yüzünden ucu bana dokunsun istemedim.” dedi. Bu bencillik karşısında şok geçirdim. Ablam şu anda kurslara gitmiyor. Ve ben onun için çok uğraştım. O konuda başarılı olmuştuk. Ablam artık kurslara gitmiyordu, ama benim için hiçbir şekilde uğraşmamıştı. Kuzenim açıldı bu olaydan sonra ben onu cesaretlendirmiştim. O başarmıştı ama ben hayır maalesef ki ondan kat ve kat daha dindar bir ailem var. Bu olay 1. dönem yaşandı. Ve şu anda okulun 2. dönemindeyim. Şimdi de 2. ara tatile girdik. Okullar tam bittiği dönem tekrardan bu konuyu açacağım ve annemgile hiçbir şekilde taviz vermeyeceğim. Bana yaşatacakları her şeyi göze alarak bunu yapacağım. Bana açılamazsın diyeceklerdir. Ama ben açık bir şekilde bana hayır, deselerde dışarı çıkacağım. Eminim ki beni evlatlıktan reddederler. Çünkü onların sevgisi bu kadar küçük bir şeyle dağılabilir. Okulun son haftası başarılı olacağım. Şimdi bile o zaman onların yüzüne söyleyeceklerimi bir kağıda yazıyorum. Erteleyecek gücüm kalmadı. İstediğim tek şey kendi istediğim gibi yaşamak. Ve başaracağım. Onlara boyun eğmeyeceğim. Bir dahaki yazımı onlara bu konuyu tekrar açtığımda yazacağım. Bana yalnız olmadığımı hissettiren herkes için teşekkürler.