20 yaşıma girmek üzereyim ve 11 yaşımdan beri babamın zoruyla kapalıyım. Hem de öyle basit bir başörtüsü ve uzun bol kıyafetler değil, bildiğiniz siyahların içindeyim. Hiçbir zaman bunu giymek istemedim, ama babam küçük olduğumdan ,aklım yetmiyor diye bunu kullandı. Şimdi onun yüzünden asla istemediğim bir şekilde başörtüsü takıyorum. Başımı açmak istiyorum, ama bu benim için imkânsız, çünkü feraceyi çıkarıp renkli giyinmek istediğimde beni evlatlıktan reddetmişti. Açılmak istediğimi söylersem ne olur bilmiyorum.
Üniversiteye gidince açılmak istiyorum, ama insanların gözünde “Bak gördün mü, üniversite onu da bozdu, o da çıktı yoldan.” tiplemesinde olmak istemiyorum. Dindar bir insan değilim, çünkü bana zorla dayatıldı. Eğer kendi isteğime kalmış olsaydı çok daha mutlu olabilirdim. 11 yaş nedir ya? Neye aklı erer 11 yaşındaki bir çocuğun? Vicdanım da hiç rahat değil, çünkü her başımı örttüğümde lanet ediyorum. Bu yüzden de sevabı varsa bana yok. Ne yapabileceğimi bilmiyorum, küçüktüm, anlamıyordum, mutlu olur diye heveslendim ve sonucu bu oldu. Kendinden nefret eden, bulunduğu kalıba asla uymayan ve asla kendi olamayacak bir kız yetiştirdi. Çok üzgünüm. Bazen hep bu şekilde mi kalacağım diye soruyorum, sürekli onun istediği mi olacak? Kendi hayatıma müdahale edemeyecek miyim? Bu kadar küçük yaşta kapanıp bu yaşta açılırsam insanlar hakkımda ne düşünür? Arkamdan neler söylerler? Çünkü sanki başı açık insanlar ahlâksız ya, bana da aynı muameleyi bin katıyla yapacaklar. Kimse bilmiyor ki benim içimi. Bilmiyorum. Gerçekten bilmiyorum.
Comment (1)
Ben de senin gibi hissediyorum ve liseye başladığımda ailemin zoruyla kapandım eğer kapanmazsam okutmayacağını söyledi babam. Şu an 18 yaşındayım ve kapandığım süre boyunca hiç istemedim başörtüyü. Ne yapacağımı bilmiyorum ve ciddi anlamda yaşamak istemiyorum artık.