Merhaba.

Aslında çok farklı bir hikaye ile karşınıza gelmiyorum ama ben de size anlatmak istiyorum.

14 yaşımda kendi rızamla kapandım. Aslında kendi rızam değil de daha çok din dersinden, hocamızın kapanın yoksa öbür tarafta asılacaksınız demesinden çok etkilendim. Ailem kapanmamı istemedi. Yapamayacağımı, bunun için erken olduğunu söylediler ama dinlemedim ve kendi kendime kapandım.
Evet, en başta çok seviyordum ve kendimi tam tesettüre ait hissediyordum. Fakat bu büyüdükçe değişti. İçimdeki ile alakası olmayan bir görünüşe sahiptim. Dışarı çıktığımda içime dönük biri olmaya başladım. Bu durum asla hoşuma gitmiyordu. Ben, bana ait değildim. Daha cıvıl cıvıl bi insanken karamsar olmaya başladım bir süredir. Son dönem standına giderken tesettürüm yüzünden staja alınmadım, özgürce bir şeyler yapamadım.

Şu an 20 yaşındayım ve üniversiteye başlayacağım. Ben üniversiteye, ait olmadığım bir ben ile gitmek yerine nasıl istiyorsam öyle gitmek istiyorum. Fakat bunu aileme anlatamıyorum. Anneme söylediğimde onlara sormadan yaptığımı sürekli dile getiriyor. Hâlâ babama bir şey söyleyemedim, kardeşim asla açılmamı istemiyor “Laf olur, söz olur.” diyor. Ama ben çok bunaldım. Evet bu lafı sözü çok kafaya takarım ama ait olmadığım bir bedenin içinde yorulmaktansa insanlarla laf söyletmeyi tercih ediyorum. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim, kendinize iyi bakın.