İçimi dökmek istedim buraya. Ben 20 yaşında 7 senedir örtülü olan bir bireyim. Çok isteyerek özenerek küçücük yaşta aldığım bu karardan son 4 senedir pişmanım. Pişmanlığım da yavaş yavaş kime dönüşmeye başladı artık beni buna iten her şeye karşı kin duymaya başladım yavaş yavaş yaptığım ibadetlerden bile uzaklaştım. Görüşlerim de çok değişti artık içimde tabii ki hala Allah inancı var, çok severim oturup konuşur gibi dua etmeyi şükretmeyi Allaha karşı ama artık yapamıyorum.
Ben çok görüşsüz bir insanım. Dış görünüşümle bir şeyleri temsil etmek bunun sorumluluğunu almak istemiyorum. Kafamdakine göre giyinmek ona göre hareket etmek bana ağır geliyor. İnsanların bakışları ve yersiz davranışlarına maruz kalmak dışlanmak istemiyorum. Ailem Allaha şükür ki inancı olan insanlar ama beni açılma diye zor durumda bırakacak tipler değiller. Bunu anneme anlattığımda da anlayışla karşıladı ne açıl dedi ne açılma kendi istediğini yap kimseye de bakma dedi. Ama cesaretimi toplayıp denemeye çalıştığım gün ağladığını görünce çok üzüldüm Ben bunu yapamıyorum şu an tek sorunum bu açılacak cesaretim yok. Bunca yıl sonra kendimi çıplak gibi hissetmekten pişman olmaktan korkuyorum. İnsanların diline düşmekten, arkamdan konuşulmasından korkuyorum. Tekrar eski halime geri dönmek istemekten korkuyorum.
Hem çalışıp hem okuyorum bu yüzden hayatımda olması gerekenden biraz daha fazla insan var ailem iş yerim arkadaşlarım okulum bunca insanın şok geçirip saçma sapan tepkilerini çekmek istemiyorum ama böyle de çok mutsuzum lütfen benzer hikayeye sahipseniz bana akıl verin ne yapacağımı şaşırdım artık bıktım kendimden.