Öncelikle Merhaba,
Ben 19 yaşındayım ve lise 1’de kapandım. Yaklaşık 4-5 yıldır da kapalıyım. Kapanmam aile zoruyla olmadı. Kendi isteğimleydi, ama sırf babama ortaokuldayken söz verdiğim için, yani babam çok mutlu olacağı için ve ben de din açısından kapanmak istediğim için kapandım, ama yaklaşık 1-2 senedir kendimi çevrede sırf kapalı olduğum için bile çok fazla dışlanmış hissediyorum. Aynı zamanda çok da çirkin hissediyorum. Açıkken kendimi çok daha mutlu ve güzel hissediyorum. Bu arada ablam var ve ablam hala açık. Ben kapandığım için çok pişmanım, ama aileme açıkladığımda gerçekten çok üzülürler diye söyleyemiyorum ve sürekli boş ver zaten bu zamana kadar kapalıydın artık çok geç deyip geçiştiriyorum ama bazen gerçekten kendimi mental olarak çok kötü hissediyorum ve bu beni çok kötü etkiliyor uzun bir süre. Kapanmadan önce çok çevresi olan, çok sevilen biriydim ama kapandıktan sonra özgüvenim o kadar çok düştü ki neredeyse çevremde kimse bile kalmadı. Erkekler bana mal Sümeyye gözüyle bakıyormuş gibi hissediyorum. Hatta sevdiğim çocuk acaba açık olsaydım beni sever miydi diye düşünüyorum. Bu arada açılma isteğim sadece bunlardan ibaret değil. Sadece benim karakterime uymuyor, çünkü sadece kafam kapalı. Alkol kullanıyorum, zina(kısmen) yapıyorum ve gerçekten artık işin içinden nasıl çıkacağımı bilemiyorum.
Bunu aileme dile getirsem tepkileri ne olur hiç kestiremiyorum. Çok dengesizler, ama akrabalara oranla bizimkiler melek sayılır. Ailem el alem ne der kafasında bir yapıya sahip, ama akrabalar arasında mesela okuyan sayılı kişilerdenim. Aynı zamanda babam erkek arkadaş, sevgili vs. bunlara da çok karşı biri, ama beni gerçekten seviyor ve her zaman iyi bir baba olmaya çalışıyor. Bu akraba kapalılık erkek konuları babamı her an delirtebilecek bir potansiyele sahip. Yani ne tepki verirler hiç kestiremiyorum. Kesinlikle çok üzülürler, hatta tepki verirler ama ilerisini düşünemiyorum. Babam kahrolur, beni dövedebilir, küsebilir de… Her şeyi yapabilir ve ben de sırf bu olacakları düşündüğüm ve bildiğim için gerçekten açılma hevesim varsa da %50 bastırıyorum. Bu olacaklardansa hiç açılmayayım daha iyi falan diyorum. Bazen kendi kendimi de anlamıyorum. Eğer gerçekten %100 emin olsam aileme söylemekten çekinmem diyorum bazen, ama bazen de açılmak istediğimi düşünüyorum
Size sesleniyorum kızlar benimle aynı sorunu yaşayan var mı? Varsa önerileri nedir. Lütfen yardımcı olun.
Comment (1)
Merhaba bu mesajı ne zaman yazdığını bilmiyorum ben de simdi bu konularla ilgili kendi kendime sorular soruyordum ve tesadüfen benimle hemen hemen aynı durumda olan senin yorumunu gördüm.Benik şu an hoşlandığım bir çocuk yok ama sevebilecegimk düşündüğüm erkekler daha dünyevi bir hayat tarzı yaşayan erkekler oluyor.Ben de çok dindar biri değilim su aşamada ama yaşam tarzım farklı olan erkeklere bakabiliyorum.Ve onlar da genelde açık ve güzel kızları tercih ediyorlar.
Seni çok iyi anlıyorum asla yalnız değilsin ben de kendi isteğimle ama bilincsiz bir şekilde kapandım babanla ilgili yazdığın paragrafta kendimi gördüm.Ben de açılma düşünceleri çok vardı hala aklım bazen karışıyor ama biraz mantıklı düşününce yoluma kapalı biri olarak devam etmeye karar verdim.
Seninle bu konuyu daha uzun konuşmak istiyorum lütfen mesajlaşalım instagram adresim @solita825