Uzun zamandır sayfayı takip ediyorum ve ben de bir şeyler yazmak istedim.
17 yaşındayım, ben 4. sınıfa giderken kapalı insanları görmüştüm. Farklı geldikleri için belki de bilmiyorum çok beğenmiştim. Sonra ben de kapanmaya karar verdim. Ne anlama geldiğini bilmiyordum bu örtünün. Ailem benimle gurur duymuştu. Çok sevinmişlerdi. Artık okula kapalı gitmeye başlamıştım. Öğretmenim de benimle gurur duyuyordu ve bana ilk şalımı hediye etmişti. Bu benim isteğimi de artırmıştı haliyle.
Ben o örtüyle aslında bütün çocukluğumdan vazgeçmişim meğer. Kendimi büyük gibi hissetmeye başladım. Örtüm düşer diye oyun bile oynamadım, ip atlayamadım. İçimde kalan çok şey var. 15 yaşlarımda açılmak istedim, ama ailem izin vermedi. Bana başörtüsü takmazsan cehennemde yanarsın, gibi şeyler söylediler. Pantolon gitmeme bile izin vermediler. Babam pantolon giydiğimde beni yanında gezdirmekten utanıyordu .Hâlâ öyle, değişen bir şey olmadı. Köyde yaşıyoruz biz, bu yüzden ayıp dedi. Bisiklet sürmeme bile izin vermedi ve ben hayatımda hiç bisiklet sürmedim. İçimde kaldı. Hep düşünürdüm, bisiklet sürdüğümü, saçlarıma rüzgar değdiğini, bunu hissetmeyi ama olmadı. İçimde kalan o kadar çok heves var ki… Ailme göre bunlar basit şeyler. Cennette gitmem için ödemem gereken bedellerdi.
Kadın olmak çok ağır geliyor benim omuzlarıma. Belki de uzun zamandır kadın olduğum içindir. İçimdeki çocuğu bastırdığım için hep bilmiyorum. Bazen düşünüyorum, acaba bu kendimi kötü zihniyetli erkeklerden korumam için mi diye. Niye benim bir şeyler yapmam gerekiyor kadınım diye ya da örtüm beni korur mu bilmiyorum. Cevabını bulamadığım bir sürü soru var kafamda. İslam’ı çok seviyorum ben. Her şey düşünülmüş dinimde, ama kadınlarla ilgili konularda diyemiyorum bir şey. Ailem böyle yaparak soğuttu beni her şeyden. İsteyerek örtünmeyi çok isterdim, çünkü onun verdiği huzuru da biliyorum ben.
Açıkçası şimdi ne istiyorum bilmiyorum. Kendimle ilgili hiçbir kararı veremiyorum. Buna hakkım yok galiba kaybettim ben bunu. Başta açılmak istedim izin vermediler. Şimdi hissizleştim ben. Ne derlerse onu yapıyorum beni sevsinler diye. Gerçi onu da yapmıyorlar ya. Açılınca dinden çıkacağımı falan düşünüyorlar. Benim içimdeki İslam inancı onların umurunda bile değil. Ha bir de köyde insanlar hakkımda konuşursa -ki konuşurlar- bu yüzden utanırlar. Kötü bir şey yapmışım gibi… Böyle devam edecek hayatım. Ne kadar sürer bilmiyorum, çünkü beni bu dünyaya annem getirdi. Ne derlerse yapmak zorundayım. Onların malıyım aslında ben. Kendi üzerimde hiçbir söz sahibi değilim. Çok yorgunum ben umarım bir gün gerçek huzura kavuşurum özür dilerim kendimden.
“Ben o örtüyle aslında bütün çocukluğumdan vazgeçmişim meğer” için bir yanıt
Yaşıtız ve hep seninle aynı düşünürdüm. Ben de küçük yaşta kapandım. Sırf ailem için asla sevmediğim halde her gün örtündüm ve soylemeyi aklımın ucundan bile gecirmedim ama şimdi farklı hayatimda bazi seyler değisti ve ben de değiştim. Henüz açılmadım ama yapacağım söyledim anneme kızdı yapma olmaz dedi ama ben vazgeçmedim. Ben de her zaman kendimi annemin malı olarak gördum bütün vazgeçtiklerinden yapamadiklarından ben de vazgectim, vazgeçirildim. Şimdi herkese her seye rağmen ilk defa kendi kararimı vereceğim ve bu kararım benim hayatımı değistirecek yapmak istediyip de yapamadıgım ne varsa yapacağım şimdi lütfen vazgeçme. Lütfen, ben de vazgeçmeyecegim. Eger yapmazsan hayatinın sonuna kadar bir pismanlık olarak kalacak. Hep keşke diyeceksin. Vazgeçme. Toplum baskısını çok iyi anlayabiliyorum ama bunun senin hayatın olduğunu unutma ve insanlar ne olursa olsun konusurlar ister açıl ister örtün hep hakkında olumsuz bi fikirleri olacak ve istedikleri kalıba sokmak isteyecekler. Rica ediyorum VAZGEÇME…