Merhaba.
Öncelikle her şey için sonsuz teşekkürlerimi iletmek istiyorum. Burada diğer insanların mektuplarını görmek, bu duyguyu yaşayan tek kişi olmadığımı ve birçok kişinin başardığını görmek beni o kadar
cesaretlendirdi ki.
16 yaşındayım. Bu sayfayla tanışalı yaklaşık 1 sene oluyor. Geçen sene yaz tatilinde köydeydim ve bu hikayeleri okuduğumda içime ani bir cesaret geldi. Ben açılmak istiyordum ve 3 senedir hiç mutlu değildim. Mektupların hepsini okudum ve kendime şunu dedim: “Ailesi çok baskıcı olan kişiler bile başarmışken beni çok seven ailemle neden başaramayayım?”
O gün annemi aniden aradım ve açılsam ne olur dedim. Bunu söylediğimde bana bu konuyu asla açmamam gerektiğini, onu hayal kırıklığına uğrattığımı söyledi. Açıkçası ben daha çok hayal kırıklığına uğramıştım. Ben bunu söyledikten sonra annem 3 hafta boyunca beni aramadı. Sonra düşündüm, beni seven ailem beni gerçekten başörtüm için mi seviyordu?
Aradan uzun bir zaman geçti. Lise 2’ye başladım. Pansiyonlu bir okulda okuyordum ve oda arkadaşlarımla bu konuyu sık sık konuşuyordum. Onlar ise bana bu konuyu yüz yüze bir şekilde ailemle konuşmam gerektiğine dair ısrar ediyorlardı. En sonunda tekrar cesaretimi topladım ve hafta sonu teyzemlerde kalıyorken anneme tekrar bu konuyu açtım. Ama artık daha nettim ve direkt açılmak istiyorum dedim. Annem başta çok öfkelense de teyzem annemi sakinleştirdi ve bunun benim hayatım olduğunu, beni dinlemesi gerektiğini söyledi. Teyzemden hiç beklemiyordum bunu, hala şaşkınım orası ayrı.
Annemle 1 saatlik konuşmamın ardından annem ikna oldu. Babam o sıra Rusya’da çalışıyordu, zaten en büyük sorun bu konuyu babama açmaktı. Babamla bu konu hakkında telefonda konuştum. O ise üzüldüğünü ama bu hayatın bana ait olduğunu, benim için her şeyi yapacağını söyledi. Eminim yüz yüze konuşsak tökezlerdim. Çünkü babamı çok seviyorum ve o duygularını sürekli içinden yaşayan birisi. Onun gözünden düşmek hayatım boyunca isteyeceğim en son şey olurdu.
İnanılmaz mutluyum. Bu sayfa olmasaydı ben bu konuyu onlara açabilecek cesarette olamayacaktım. Onlarla konuştuğum gecenin sabahı okula başım açık gittim. Çok mutluydum o sabah sanki üzerimden yük kalkmıştı… Şu an hala kıyafetlerime çok karışıyorlar lakin ben de çok ısrar etmiyorum. Eminim ileride alışırlar. Ailem konusunda kendimi şanslı hissediyorum.
Artı olarak yurt odasında bir arkadaşım daha açılmak istiyor ve ben ona verebileceğim en büyük tavsiyeyi, bu sayfaya bakmasını önerdim. Çünkü benim başarı hikayemin ardında siz vardınız.