12 yaşımda ailem tarafından kapatıldım. Her ne kadar bunu zorla yaptırmadıklarını iddia etseler de bana başka bir şans bırakmadılar. Bana fikrimi bile sormadan imam hatipe göndermişlerdi. Orada bile herkes kapalıyken ben kapanmayı istememiştim. Fakat minik direnişlerim dikkate alınmadı ve kapatıldım. Başta kendimi çok kötü hissetmiştim ama insan evladı her şeye alışıyor. 7.sınıfta kapanmıştım. Sonra zaten araya korona falan girdi. Okula gidemedik. Başörtü bu süreçte bana problem olmadı. Fakat Şu an 16 yaşında genç bir kız olarak bunu istemiyorum. Başörtüyü nefret ede ede takıyorum. Çok bunalıyorum. Çok sıkılıyorum. Ben de yaşıtlarım gibi giyinip eğlenmek isteyen biriyim. Özgüvenimi çok kısıtlıyor. Kendimi çok çirkin hissediyorum. Her gün açık kızlara bakıp ağlıyorum. Allah’ım canımı al diye yalvarıyorum. Gerçekten artık böyle yaşayamıyorum. Fakat ailem çok baskıcı ve dindar. Zaten annem beni medreseye gönderecekti. Babam zor ikna etti. Söylersem beni okuldan alırlar eve hapsederler şiddet uygularlar. Annem bana ferace bakarken ben açılmayı düşünüyorum.
Hayat ne kadar ironik değil mi? Kendi evladının ne düşündüğünü ne hissettiğini bile merak etmeden onun için kafanda bir hayat belirliyorsun ama ben böyle yaşamaktan bıktım. Annem her şeyime karar veriyor. Geleceğim onun kafasında hazır. Ben ferace giyecekmişim. Biraz büyüyünce çarşaf giyecekmişim. Görücü usulü evlenecekmişim. O zamana kadar evden çıkamayacakmışım ama artık başkalarının istediği hayatı yaşamak istemiyorum. Şu an direnecek gücüm yok ama üniversiteye gittiğimde açılacağım. Reşit olduğumda artık bana karışamayacaklar. Onları üzmek istemiyorum ama sırf bu yüzden bir kere geleceğim şu hayatı da mahvetmek istemiyorum. Ben iyi bir insanım ama onlar sadece iyi bir kapalı olduğum için seviyorlar beni. Beni koşullu seveceklerse sevmesinler. 2 sene kaldı. Sabretmek zorundayım. Üniversiteye gittiğimde hayat benim için çok başka olacak. Adeta yeniden doğacağım. İnşallah iki sene sonra buraya başarmış olarak dönerim.