Merhabalar,
18 yaşındayım, buradaki birçok kadın gibi erken yaşta (11) kapandım. Zorla olmadı, regl olduktan üç gün sonra, doğduğumuzdan itibaren bize dayatılan “regl olduktan sonra kapanılacak” algısı yüzünden, o zamanlar da buna tüm kalbimle inanarak “isteyerek” kapandım. Daha çok küçüktüm. Etrafımda ne görüyorsam onu yapmaya çalışıyordum. Bu kadar küçük yaşta kapanmama ailemden kimse karşı çıkmamıştı. Ortaokul bir şekilde geçti, lisede de imam hatipe gönderildim. Orada da neredeyse herkes kapalıydı. Yabancılık çekmedim, ama 11. sınıfta pandemiden dolayı okullar kapandı ve ben okul dışındaki dünyayla tanıştım. Çünkü okul ve ev haricinde kendimi oldukça soyutlamıştım. O zamanlar açılma fikri zihnimde yeşermeye başlamıştı, ama kendime konduramıyordum. O sıralarda kuzenim de açılmıştı ve tüm sülale onlara karşı cephe almıştı. Bu örneği görünce iyice korktum. Birkaç ay sonra o kuzenimin de verdiği cesaretle bir gün alışveriş merkezinden bir şort ve crop aldım. kabinde onu denerken cidden hayatımda ilk defa güzel olduğumu hissettim. Çünkü bundan önce kendimle hiç barışık değildim.
O gün dışarı o kıyafetlerle çıktım. Tarifsiz bir histi. O günden sonra aralıklı zamanlarda kuzenimle açık dışarı çıkmaya başladım. Bir gün üstümde gene tişört ve şort varken başka bir kuzenime denk geldim. Bayağı dindar biriydi ve böyle şeyleri hoş bulmuyordu. Hayatımın travması bu sanırım, onu gördüğümde bittiğimi sandım. O da beni gördü ve kalakaldı. Birden koşmaya başladım. Peşimden gelemedi o da şok olmuştu. Sonra beni aradı ve “Hemen konuşmazsak annene söylerim”. diye tehditler savurmaya başladı. Ne yapacağımı bilemedim, ayakta zor duruyordum. Onun benim hayatım üzerinde bu şekilde söz sahibi olması aşırı zoruma gidiyordu, ama söylemesine de göz yumamazdım. Ertesi gün yanına gittim, ikna etmeye çalıştım. Karşısında o kadar küçük duruma düşürdüm ki kendime hala sinirleniyorum düşününce. Bir şekilde ikna oldu, ondan sonra sürekli aramaya başladı. Akrabalarla bir araya gelince imalarda bulunuyordu. En sonunda patladım ağzıma geleni söyledim. Bir daha arayamadı. Üstünden bir sene geçti, ben hala aynı durumdayım. Üniversite tercihlerimin son günü yarın. Şehir dışına gitmezsem hiçbir zaman söylemeye cesaret edemeyeceğim. Her gün başımın üzerinde büyük bir yük taşımak zorundayım. Dışarı bile çıkasım gelmiyor. Artık gerçekten taşma noktamdayım. Ne yapacağımı, nasıl yapacağımı bilmiyorum. Alacağım tepkiden fazlasıyla korkuyorum, ama benim gibi binlerce kadın bununla mücadele ederken tek olmadığımı hissetmek bana güç veriyor.