Çevrede o kadar sorun varken, benim bu durumum neden insanları bu kadar ilgilendiriyor anlamıyorum

Bu kadar birikmişlik ile neler yazabilirim hiç bilmiyorum, ama benim de bir hikayem var. Doğrusuyla yanlışıyla uzun bir hikaye… Şu an 24 yaşındayım ve bu yaşıma kadar 3-4 defa bu konuyu kafamda atıp tuttum. 15 yaşında gittiğim bir kursun anlattıklarıyla kapanma kararı aldım. Herkes çok şaşırmıştı. İlk zamanlar çok zordu, ama annem çok destekçim olmuştu. Bana yeni eşarp, kıyafet alıyordu. Bu da beni o yaşlarda çok mutlu ediyordu. Lisemi başka bir liseye aldırmıştım. “Anneme oraya açık gidebilir miyim?” diye sordum. Kesinlikle hayır, cevabını aldım. Lise bittiğinde üniversite hayatım başladı ve hala aklımdaki soru işaretleri sürüyordu, ama akrabalar içinde hep örnek gösterilen biri olduğum için hiç cesaret edemedim ve üniversite bitti.

2 yıldır sınavlara girip devlet kapısında bir iş bulma derdindeyim. Bu yaz anneme bu isteğimi söyledim ve annem fenalaştı. Kendimi o kadar kötü, o kadar suçlu hissettim ki o anı anlatamam. Gözlerimden yaşlar akmak istiyor, ama akamıyor. Neyse, annem bunu kendi içinde bir süre sindirdi. Asla beklemediğini söyledi ve böyle bir şeyi evlendikten sonra yapmak istersem yapabileceğimi söyledi. Ses çıkarmadım, çünkü annem her seferinde kötü oluyordu. Onu üzmek de istemiyordum. Çevrede o kadar sorun varken, benim bu durumum neden insanları bu kadar ilgilendiriyor anlamıyorum. Geçen gün de konuyu annem babama açtı. Babam kızım nasıl isterse öyle yapsın arkasındayım, dedi, ama annem kararından vazgeçmedi ve hala aynı durumdayım. Yakın zamanda da nişanım olacak ve ben öncesinde açılıp açılmamak konusunda çok kararsızım. Çevrenin tepkisinden çok korkuyorum, ama şunu da belirtmek istiyorum. Bu yazılanlar kimseyi teşvik etmesin. Herkes kendi nefsi ile mücadelesini anlatıyor. Aynı şekilde ben de şu an öyleyim. Sadece içi dökmem gerekti ve burayı görünce yazmak istedim. İlerde ne olur sonuç bilmiyorum ama erken bir karar vermem gerek. Tavsiyelere ve yorumlara açığım.