Ailem baskıcı bir aileydi her zaman. Babam baskının, şiddetin, kontrolün her türlüsüne bize gösteriyordu. Zaten küçüklükten beri ne şort ne kısa kollu giydirmezler. Saçlarımı salınca birisine aşık olduğumu -erkekleri etkilemek için yaptığımı sanırlardı. Tüm hayatım, telefonum, gezdiğim şeyler, arkadaşlarım… Hepsi onların kontrolü altındaydı, ama hiçbir zaman kapatılacağımı düşünmemiştim. 7. sınıfa geçerken Türkiye’de okulda tesettür yasağı da kalktı ve ailem bunu öğrenince “Aa, bak artık sen de kapanırsın.” dediler. O günden sonra her şey kabus gibi oldu. Sürekli “Ee ne zaman kapanıyorsun?” demeye başlamışlardı. Kurtuluş olmadığını anlamıştım, ama kaçmaya çalışıyordum. Bir gün pantolon almak istedim bayram için. Babam da bu çok dar yarın öbür gün kapanırsan giyemezsin kocaman kız oldun, dedi. Ağlayarak “O zaman alın doğru düzgün bir şey de kapanayım, siz de susun artık!” dedim. Yediğim tokatla sanki ne istedin de almadık, diye küfürleri başladı. Birkaç saat sonra yanına çağırıp “Aferin kızım kapanacaksın demek.” deyip bana önceden aldığı eşarbı vardı. Dengesiz birisi olduğunu biliyordum, ama onu karşımda öylece gülerken görmek kalbimi karaya boyadı. Her şeyi önceden ayarlamışlardı… Benim seçim hakkım yoktu zaten. Sonrasında bir şekilde başımdaki örtüyü sevmeye çalıştım ve kendimi kendi isteğimle kapandığıma, zaten ‘regl’ olacağım zaman da kapanmam gerektiğine inandırmaya çalıştım. Aynı yıl zorla namaza başladım. Onu da inanıp kılmayı denedim, ama 2 yıl çabalarım bomboştu. Anladım ki ben bu değilim. Bu baskıyla yaşayan fotoğraflarda zorla sahte gülücükler saçan kız ben değilim.

Ailemin bu zorlayıcı şiddet dolu yoldan baskı kurması ve benim içsel bunalımlarım beni dinden uzaklaştırdı. Şimdi onca yılın ardından üniversitedeyim. Kafası kapalı, sözde namaz kılan, oruç tutan, Kur’an okuyan bir inançsızım. Ailemin yanında bir maske takıyorum, yanlışlıkla bir şeyleri belli edersem onların gözünde orospu oluyorum kötü yola düşmüş oluyorum. Çevreye göre de orospuyum ben. 😀 Başımda örtü varken ona uygun davranmıyorum. Süslüman bir ucubeyim. Yani sözüm o ki ben ötekiyim. Hep rezil olanım dışarıya göre. Ama bu aptal zırvaları umurumda değil. Burada benim gibi insanlar gördükçe çok mutlu oluyorum. Ötekileştirilenlerin aslında ne kadar normal ve güçlü olduğunu görmek beni rahatlatıyor. Davamız bitmeyecek, eninde sonunda biz kazanacağız. Yine de bu toplumdaki zihniyeti ve aileleri düzeltsek… Belki de her şey farklı olabilirdi. Kendilerine düşman yetiştirmekten başka ne yapıyorlar ki ha?