Başlarda kapalı bir birey olmayı çok istiyordum. 12 yaşıma kadar oldukça özendim buna. Annemin ve halamın çok güzel rengarenk örtüleri ve şalları vardı. Renkleri beni resmen büyülerdi. İlk sene çok memnundum ama bazen örtüyü takmak istemediğim zamanlar oluyordu. Çünkü çok sıcaktı ya da üstümdeki şeylere hiç uymuyordu. Açıkçası sadece 12 yaşında ki bir kızdan kim ne beklenti duyar ki? Sonra babam yine örtüyü çıkarmış bir halde beni gördü. Saçımı çekti ve bir daha açık gezmememi söyledi. BABAMDAN ÇOK KORKTUM. Babam kötü birisi değil aslında ama sinirlendiği zaman aklı duruyor sanki. Daha sonra daha çok kapandım. Ama bu sefer zorla dayatıldığı için hiç mutluluk duymuyordum. Zorunluluk ve bir giyinme alışkanlığına dönüştü. Daha ortaokulda depresyona girdim. Daha sık yemek yemeye başladım. Kilo üstüne kilo alıyordum, hayalim hep bir çizer olmaktı, ama çizimden/hayallerimden soğudum. Babamsa o sıralar aklını kaybetmeye başlamıştı sanki.
Ben büyüdükçe baskı artıyordu. Daha sonra babam daha çok çizgiyi aştı. Beni artık dövüyordu. Nedenini anlayamaz olmuştum. Sanki onun malıymışım gibi davranıyordu. Özgüvenimi kaybettim, hayallerimden vazgeçtim, psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım. Bazen ne istediğimi ben bile anlayamıyorum. Artık kafamdaki örtü bir yük gibi geliyor. Anneme bu konuyu açtığım zaman hiçbir şekilde bana kızmadı, ama destek de göstermedi. Buna rağmen çevremdeki herkes beni destekliyor. Babamın bir kere keyfi yerindeyken bunu açtım. O da evde ne istiyorsan yap işte, diye beni geçiştirdi. Ama bazen o dört duvar yeterli olmuyor. Şu an tek korkum açılma kararımı tekrar ciddi bir şekilde babama söylersem bana şiddet uygulaması. 20 yaşıma geldim. Artık bedenim konusunda bir kez olsun kendim bir karar almak istiyorum.