Ben 11 yıldır kapalıyım. 12 yaşımda kapandım, şimdi 23 yaşıma yaklaştım. İnsanlar yıllarca beni böyle gördü, böyle alıştılar. İsteyerek kapanmadım, ama kimse bana kapan da demedi. Hep açılmak istedim, ancak kapandıktan sonra ortaokulda anneme açılacağım dediğim zamanlarda bana çok kızdı. Lisede servis beklerken başımı kapatmadığım için bana sürekli kızardı ve annem önceleri çok fazla fiziksel ve psikolojik şiddet uygulayan birisiydi. Üniversitede hep açılmak istesem de artık bu bir alışkanlığa dönüştü ve kendi kendime “Artık geçti o iş.” deyip katlandım.
2 yıl önce 2. defa ölümden döndüm ve yoğun bakımda hayatım hakkında düşündüğüm şeylerden biri de açılmaktı, ancak aileme asla bahsetmedim, çekindim tepkilerinden. Benim hakkımda düşüneceklerinden korktum. 1 hafta önce aniden bu fikir aklıma geldi ve aileme sordum: Hiç beklemediğim bir şekilde ablalarım tamamen bana bıraktı, babam bu konularda rahat biridir, annem ise sadece günahı sen biliyorsun vs. deyip çekildi. Ama asla kızmadı, aksine güldü de. İçten içe üzüldüğünü biliyorum ve bu yüzden suçluluk da hissediyorum. Günlerce sadece bunu düşündüm. Açılsam pişman olur muyum, bakışlar yüzünden keşke açılmasaydım der miyim, korkar mıyım, yargılanır mıyım vs. vs… En sonunda karar verdim, açılacağım dedim. Ancak içimde hep yakın akrabalar, en çok gördüğüm kişiler -mesela ablamgilin eşi- beni bu şekilde gördüklerinde yargılamayacak olsalar bile tuhaf bakışları ya da neden yaptın gibi sorularından korktuğum için düşünüp duruyorum. Huzursuz oluyorum. Bunları söylüyorum çünkü mental olarak ciddi bir hastalıkla savaşıyorum ve 6 yaşımdan beri de sosyal fobi ile yaşıyorum ve bu yüzden benim için diğer insanların düşünceleri, tepkileri, hatta bakışları bile bende çok büyük etkiler bırakacak derecede şiddetli. Ailem aslında bir bakıma hasta olduğum için bana bir kaç yıldır anlayışlılar. Ondan önce hasta olduğuma da inanmamışlardı ve çok kötü şeyler yaşamıştım. Şimdi her şey daha iyi durumda. Açılma konusunda kimse bir şey demedi ve anlayışla karşıladılar, ancak dediğim gibi ben yalnızca bakışlardan bile korkumdan “Bırak kapalı kalman daha iyi nasıl olsa dışarı bile çıkmayan, arkadaşı, kimsesi olmayan birisin.” diyorum kendime.