Merhaba,
Buraya yazılanları ara ara girer okurdum. Bir gün buraya yazacak kadar içimin dolacağını tahmin etmiyordum doğrusu ama düşüncelerimi toparlamak için buna ihtiyacım olduğunu düşündüm. Kendime güç bela itiraf ettiğim ancak kimseye anlatmadığım duygularımı beni anlayacağını düşündüğüm sizlerle paylaşmak istiyorum. Öncelikle kendimden bahsedeyim:
Ben 27 yaşındayım. 18 yaşındayken üniversiteye başladığımda kendi isteğimle kapandım diyebilirim. O yaşlarda manevi duygularımı yoğun yaşıyordum, namazlarımı aksatmıyordum, Allah’a olan sevgimi onun istediklerini elimden geldiğince yerine getirerek göstermek istiyordum, bu yüzden kapandım. Ailem muhafazakar. babam hafız, annem ise kendi halinde bir Müslüman. Bana kapanma konusunda baskı yaptılar diyemem, ama ne yazık ki yapmadılar da diyemiyorum. Görünürde olmasa da bilinçaltıma bunu işlediklerini şimdi anlıyorum. Babam o zamanlarda kapanma konusunda hiçbir şey demezdi bana, giydiklerime karışmazdı, daha çok namaz üzerinde dururdu. Annemin ise hep dilindeydi, kısa kollu dar pantolon giyme derdi sürekli. Ben ise canım istediğim gibi giyinirdim, annem kızsa da babam asla bana laf dedirtmezdi. Kapanmayı da canım istediği için yaptığımı düşündüm. Ama şimdi acaba farkında olmadığım bir baskının altında kalmış olabilir miyim diye düşünüyorum. Yapmayı çok istediğim bir şeydi ama ilk kapandığım anda bunu çok yapmak istediğimi ama yapamayacağımı anlamıştım sanki. Çünkü aslında karakter ve düşünce yapısı olarak pek muhafazakar düşünceye uygun bir tarzım yoktu sadece Allah ile aramda bir kuvvetli bir bağ hissediyordum ve bu içimde yaşadığım bir şeydi. Bu yüzden etrafımdaki insanlar, arkadaşlarım kapandığımda şok olmuştu.
Ben bir şekilde alışmıştım, ama başörtüyü taşıyamama, kendimle bağdaştıramama hissim aradan 9 yıl geçmesine rağmen hala geçmedi. Beni yoran güzelliğimi saklamaktan ziyade başörtünün politik bir unsur olarak sürekli karşıma çıkması ve bununla örtüşmemem. Tabii eskisi kadar manevi yönümün güçlü olmaması da bunda etkili. Kendimi yanlış, çelişkilerle dolu hissediyorum. Bu yüzden son 2 yıldır açılmayı çok sık düşünür oldum ama hiçbir şey 18 yaşında kapanırken ki o kimseyi umursamayışım kadar kolay gözükmüyor şimdi gözümde. Ailemin tepkisinden çekinmiyorum, arkadaşlarım daha çok düşündürüyor beni ve kapanırken yaşadıklarımı bir daha yaşamak istemiyorum. Bazen 27 yaşına kadar takmışsın bu yaştan sonra taksan ne olur takmasan ne olur, günah işleme boşuna diyorum kendime. Ama içimden hiç bu düşünce çıkmıyor ki. Kendimden iyice nefret etmeye başladım.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Açılırsam bu kez yine pişman olmaktan korkuyorum. Çünkü açılmak istiyor muyum ondan bile emin değilim. Sadece geri dönüp kapanmamış olmayı diliyorum. O zaman her şey daha kolay olur, şu an bu hislerle boğuşmak zorunda kalmazdım… Karmaşık düşüncelerim arasında kendimi iyi ifade edebilmişimdir umarım, hala söylemediğim çok şey varmış gibi geliyor.
“Sadece geri dönüp kapanmamış olmayı diliyorum” için bir yanıt
Merhaba, mesajımı görür müsünüz bilmiyorum. Fakat benzer şeyleri hissettiğimiz için yazmak istedim. Ben 25 yaşında kapandım ailem asla zorlamadı ama ben yavaş yavaş kıyafetlerimi bollaştrdım uzun gydm vs. Ama başımı örtmek hep zor geldi. Sonrasında nişanlımın kapanmamı çok istediğini farkedip kapandım. Şu an evliyim ve bir oğlum var. Eşime açılmak istediğimden bahsedince boşanmakla tehdit etti. Daha doğrusu ima etti. Ama aynadaki kadın bana çok yabancı. Kendimi eskisi kadar güzel hissetmiyorum. Kapalıyken 10 yaş büyük gibiyim. Mutlu değilim. Son 1 yıldır her gece sizin gibi hiç kapanmamış olmayı diliyorum ve buna bi hata olarak bakıyorum. Karmakarışığım.