Merhaba herkese,

Buraya 2. yazışım. Bu arada açıldım, ben kazandım bu savaşı. Çok yorgun hissediyorum kendimi, ama başardım artık. Benim hikayem şu: 6 yaşında kapandım ben. Arkadaşlarımdan özenerek örttüm ve bir daha çıkarmadım. Şu an 16 yaşındayım, 17 olacağım. Lise son sınıfım. 11. sınıfın yaz tatilinde aileme durumu açıkladım: “Ben kapanmak istemiyorum, çok saçma buluyorum.” Bana dinden çıkmışım gibi davranıp bağırıp çağırdılar ve birden din baskısı yaptılar. Kalk namaz kıl, yazmanı ört falan filan… Neyse, dedim ki “Tamam bekliyorum, açılırım ilerde.” 4-5 ay sonra, yani iki üç gün önce dayanamadım. Artık o başıma taktığım örtü değil, intihar ipiydi. Aileme tekrardan söyledim baya bir kavga ettik. Sonra babam bana “Dinden çıkmışsın sen, git tövbe et.” dedi. Bir örtüyü çıkarınca gerçekten dinden çıkmış mı oluyordum? Annem ise “Sen kafir olmuşsun.” dedi. Hatta beni evlatlıktan reddetti, ama geri adım atmadım. Ben “İstemiyorum.” dedim. Gece saat 12’de babam imam birini aradı. Ben ona da istemiyorum, dedim. İmam ise çocuğu zorlama, dedi babama. Biz baya tartıştık, sonraki gün babam fenalaştı falan. Hepsinin benim suçum olduğunu söyledi ailem.

Yani gerçekten anlamıyorum ben. Bu başörtüsünü takınca mutlu değilim. Hayattan tat alamıyorum, yaşamanın ne anlamı var? Neyse… Pazar günü babam dedi ki, gel ailecek yemek yiyelim. Ben dedim ki “Ben başörtüsü takmayacağım. Boşuna çabalamayın.” Sonra dedi ki “Seni okuldan alacağım. Bir daha okul yok sana. Telefonunu ve her şeyi unut. Otur evinde.” dedi. Baktı, ben geri adım atmıyorum, bu sefer aldı beni imamın yanına götürdü. İmama ben direkt içimden gelmediğini ve istemediğimi söyledim. “Zorla beni nereye kadar örtecek? Ben hakkımı helal etmiyorum. Beni dinden soğutmayın artık.” dedim. İmam babama döndü ve “İçinden gelmesi lazım.” dedi. “Zorlamayla olmaz bunlar.” Sonra hastaneye götürdü beni, çünkü benim delirdiğimi düşündü. Hastaneye gittik, sakinleştirici falan verdiler bana. Gece saat 00.21’de babama sarıldım hastanede. “Ben senin kızınım, neden bana böyle davranıyorsunuz?” dedim. Ağladık falan… Sonra bana şey dedi, “Günah olmasa izin verirdik. Açık ol, süslen, gez falan… Ama günah kızım. Biz senin yanmanı istemiyoruz.” dedi. Dedim ki “Yeter, susun artık!”. Eve geldik, sonra biraz aramız düzgün gibiydi. Sabah babam aradı. Kızım psikoloğa gideceğiz. Seni bekliyorum, kahvaltı et.” dedi. Ben ise “Babacım başörtüsünü takmayacağım. Haberin olsun.” dedim. İçi buruk bir şekilde “Tamam.” dedi. Evden çıkarken annem falan üzüldü. Babam sonra üzüldü, ama ben açıktım. Şu an başardım. Ailem zamanla alışacak umarım. Şu an iyi gibiyiz. Bunu okuyan tüm kızlara kararlı olmalarını söylüyorum ve ailelerine karşı ne olursa olsun ılımlı yaklaşsınlar. Sevgi ile çözülemeyecek şey yok.