Ben 13 yaşında kendi isteğimle kapandım, tam kendi isteğim de diyemem çevremin ve annemin bana dayatması sonucunda kapandım. O başörtüyle bir gün bile mutlu oldun mu diye soracak olursanız hayır olmadım çünkü başörtü sadece beni değil fikirlerimi ve davranışlarımı da örttü. Başörtüye göre şekil almaya başladı hayatım. Mesela ben dans etmeyi çok severim ama bu başörtüyle mümkün değil. En büyük hayalim tiyatro okumak ama bu başörtüyle mümkün değil. Daha bir çok şey sayabilirim mümkün olmayan… Bunu ailenle paylaştın mı diye soracak olursanız evet paylaştım.
İlk defa 16 yaşında söyledim açılmak istediğimi, annem bana sert bir şekilde ‘Hayır buna asla izin veremem akrabalar ne der yoldan çıkmış der.’ dedi. Kendimi o kadar kötü hissettim ki mahvolmuştum. 1 hafta boyunca adam akıllı bir şey geçmedi boğazımdan. Sürekli ağladım ama nafile her günüm çok kötü geçiyordu. Aynanın karşısında her başörtüyü taktığımda kahroluyordum. Ben de istiyordum saçlarımı savurmayı, ben de istiyordum kütüphanede ders çalışırken topuzumu üstten yapmayı, açık kızları her gördüğümde onlara özeniyorum. Ne dertleri olursa olsun dünyanın en şanslı kızları olduğunu düşünüyorum. Keşke ben de onların yerinde olsam demediğim bir an bile yoktur… Bu sene üniversiteye geçiyorum hatta okulum yarın başlıyor ama ben böyle gitmek istemiyorum. Aynı şeyleri yine yaşamak istemiyorum. Bu sefer babama söyledim 3 gün önce açılmak istediğimi. ‘Asla olmaz.’ Dedi, ağladım hüngür hüngür ama nafile annenle konuşacağım bu konuyu dedi ve bu gün de biz konuştuk, ‘Bize uymaz böyle bir şey.’ Yazmış neden? Neden? Ben mi seçtim böyle bir aile, ben mi istedim böyle bir hayat? İstemedim ben hiç bir hayalimde. Kapalı değilim, bütün hayallerimde açığım. Ailemin benim iyiliğimi düşünmüyor oluşu beni o kadar üzüyor ki. Gerçekten üzüntüden kanser olacağım galiba.
Ben bu halde okula gidemem gitmem okul yarın başlıyor ama benim eğitim hayatım şu an bitti kimse eğitim her şeyden önemli mutlaka eğitimini al demesin çünkü kafamda bu yük olduğu sürece ben zaten eğitimime odaklanamayacağım çünkü yaşadım bunları. Üniversite sınavına çalışırken de yaşadım, her aklıma geldiğinde kendimi tuvalete kapatıp ağladım. Her gece sinir krizleri geçirdim. Benim bütün hayatım buna bağlı çünkü. Ama hayatım elimden alındı resmen altüst oldu. Umarım bu yüzden bir kişinin daha hayatı altüst olmaz. Geceleri aniden intihar etmeyi düşünüyorum çünkü yaşama dair bir amacım kalmadı. Kendimi çok zor tutuyorum ama galiba daha fazla tutamayacağım. Belki siz bu satırları okurken ben hayatta bile olmayacağım, sadece tek bir sorum var bu hayata karşı neden?