Selam, ben 15 yaşındayım. Etrafımdaki çoğu insan okumayıp veya 20 yaşlarına gelince evlendiği için -ki bu benim ablam oluyor, onunla hiç iyi geçinememişimdir, çoğu şeyde onu suçlamışımdır.- Onun da çocukken çok travmaları oldu farkındayım, ama yine de onun üstüne bütün suçları yükledim. Bugüne kadar aslında o da küçük bir kızdı, aramızdaki ilişkinin düzeleceğini sanmam. Onunla onun gibi olmaktan korkuyorum. Evlendi anne ve babamın evliliği gibi evliliği var. Nasıl bir baskıya tutunduğunu hissetmişsinizdir. Ben de o baskıları hissediyorum. Onun kocası gibi ileride kocam olacak diye kendimi sanki bu algılar yüzünden cahilleştiriyorum. Kendimi masummuş gibi gösteriyorum. Açılmak istiyorum, ama bazı cahil algılara tutunuyorum. Neden bu algılara tutunduğumun çevresel etkeni olduğunu fark ettim.

Kendi hareketlerim de süper değil. Hep anneme kız kardeşlerime bağırıyorum. Değişmek için çabalamıyorum. Gücüm yok gibi cahilmiş gibi davranıyorum. Konuşurken sevmediğim, nefret ettiğim kişilerin ağzında konuştuğumu ve düşünürken de onlar gibi olduğumu düşünüyorum ve bu benim için oturmadı. Kaçıp kurtulmak için açmıyorum kanatlarımı, kapıyorum ağzımı sadece başörtülü olmak istemiyorum. Böyle yaşamak yaşamak olmuyor. Kelimeleri seçerken bile bu kelimeyi şu kullanırdı, bu kullanırdı, bunu kullanırsam böyle olur diye yazıyorum. İyi değilim, olmaya da çalışmıyorum. Kendimi kendim cahilliğe süründürüyorum. Babam aradı, namaz kıldın mı diye. Pek konuşmayız zaten, sadece bugün sorduğunu farz edin. Her gün sormaz. Pek iletişimimiz yok. Bana yapılan baskının farkına varmamak için çabalıyormuşum gibi… Bu hayatın başrolü ben değilim, benim hayatım başka bir yerde.