Herkesin yazdığını görünce ben de yazmak istedim. Öncelikle küçüklüğümden beri anne babam kapalılığa alıştırmaya çalıştılar. Daha 5-6 yaşındayken bile arada sırada takıyordum ve o yaşta bunu pek anlayamıyordum. Ortaokula geçince okulda annem yüzünden hep kapalıydım. Cumartesi günleri kurs olunca bazen zar zor izin alıp kursa açık giderdim, ama dışarıda açıktım. 7. sınıfa geçtiğimde hep annem baskı yapıyordu. Babam küçüklüğümden beri benden kat kat büyük ve bol olan pantolonları bile giymemi istemiyordu, aynı zamanda babam din kültürü öğretmeni ve annem de fazlasıyla dindar birisi. Evde hep pantolon için kavga ederdim. Annemle de iki de bir aynı şekilde bana baskı uyguluyordu ve 7. sınıfın sonunda kapanmak zorunda kaldım.
İlk kapandığımda bana olan bakışları öyle değişmişti ki, kendimi çok mutlu hissediyordum ama bu sadece 1-2 gün sürdü. Bunalıyor ve boğuluyor gibi hissediyorum ve 8. sınıfta babama anlattım, her anlattığımda beni görmezden geldi. Annem ise bu evin çatısı altından çıkana kadar benim istediğim olacak, diye bağırıp kolundan tutup beni odadan dışarı ‘fırlattığını’ halen daha hatırlıyorum. Benim büyüyünce açılacağımı biliyordu ve onun için tek önemli olan şey onunla olduğum süreçte nasıl göründüğümdü, hissettiklerim önemsizdi. 9. sınıfa geçtiğimde iki hafta sonra okula gitmiştim ve bana en ön sıra kalmıştı, Başörtüden bunaldığım yetmezmiş gibi anksiyete de oldu, sürekli 1 yıl boyunca derslere odaklanamadım. Sanki herkes beni izliyor gibi hissediyordum ki, okul açıldığında 10. sınıfa geçeceğim ve eğer açılmazsam her dakika başı kendi içimde yaşadığım o krizlerin devamı hep gelecek. İki de bir şalımı düzeltmek, doğru düzgün serviste bile rahat edememek, gelen o kötü hisleri anlatmak bir hayli zor. Geçen yaz babama anlatınca yine sen buna taktın, demişti, ama şimdi görüyorum ki benim nasıl göründüğüme takan en çok da onlar. Bugün eski bir günlüğümü buldum, 1-2 yıl öncesinde olan ve hep acaba beni evlatlıktan reddederler mi, benimle araları eskisi gibi olur mu diye endişeleniyordum, ama fark ettim ki onlar hiç benim için bu konuda endişelenmemişler. Artık açılsam sınıftakiler ne der, şu bu ne der’e takmamak istiyorum. Ben 14 yaşında birisi olarak onların tepkilerine ve dediklerine bu zamana kadar saygı duyabilmişsem onlarında belki artık bana saygı duyma zamanı gelmiştir.
Açılabilirsem yine yazacağım. <33
Comment (1)
Ne kadar ertelersen o kadar geç olacak, 4 yıl önce yazdığımda liseyi yeni bitirmiştim. Şimdi üniversiteyi bitirdim. İşim yok. İş aramak için özgüvenim de yok akademik olarak kendimi geliştirmeye halim de.. Tek yaptığım beklemek ve geçmişte yapmadığım şeyler için pişman olmak. Küçükken pantolon giymem yasaktı ama başardım bunu küçükken ağlayıp sizlamalarimla kendimi yerden yere atmamla başardım. Şuan bakıyorum ve keşke basortusu için de aynı cesareti gosterebilseydim diyorum. Evde huzursuzluk illaki çıkacak. Eminim ki bundan korkup hareket etmiyorsun. Boşver incelediği yerden kopsun. Bunları düşünmemen derslerine odaklanman gereken yaştasın. O yüzden bir an önce savaş