Ben de kendi kendime düşünmekten, bir sonuca ulaşamamaktan yorulduğum için buraya yazmaya karar verdim. Yaşım 25, burada yazan birçok arkadaştan büyüğüm sanrım, ama hiçbir zaman geç olmadığına inananlardanım. Uzatmadan hikayeme geçmek istiyorum. Muhafazakar ailede büyüyen birçok kadın hikayesine benziyor benimki de. 10 yaşlarında artık büyüdün başını kapat böyle gezme, demeye başlayan bir baba ve düşündüklerini söyleyemeyen, aman tadımız kaçmasın modunda bir anne. Bense asi, kendi hayatını yaşayacak, kimseyi dinlemeyecek bir genç kız. Kavgalar, ağlamalar uzun yıllar böyle geçti. Yer yer babam küstü konuşmadı, böyle geçti yıllar. Ben lise sona geldim. Babam sakinledi, baskısı azaldı. Tabii denk geldikçe söylüyor artık kapan diye psikolojik baskısı devam ediyor. Ben başka şehirde tıp kazandım. Sonra sebebini tam olarak bilmiyorum (belki psikolojik baskılar galip geldi, belki savaşmaktan yoruldum, belki daha inançlı bir dönemimdeyim, belki yeni bir hayata böyle başlarsam daha iyi olacağını düşündüm, belki babamın o kadar kavga gürültüden sonraki ılımlı tavrı, bir şeyler beni ikna etti.) Üniversiteye gideceğim yaz kapandım.

Sonrasında ilk senemi çok hatırlamıyorum alışmaya çalışıyordum, namazları tam kılmaya kapalı olmaya çalıştım. Özgüvenim daha düşüktü. Çok arkadaşım olmadı, insanların benimle arkadaş olmak istemeyeceğini düşünüyordum. Giderek kapalı olmaktan nefret etmeye başladım, namazdan uzaklaştım. Kapalı biriyim, ama açık fikirliyim. İnsanlar bunu anlasın diye saçma davrandım. Bilmiyorum ne düşündüğümü ama kapalı olmaktan mutlu değildim. Arkadaşlarım oldu kendimi daha iyi ifade edebildim. Giyim tarzımı, yaklaşımımı değiştirerek toparladım biraz. Ama kendimi her boşlukta açılmayı düşünürken buluyorum. Sana engel ne derseniz, onu da bilmiyorum. Babamı seviyorum, dindar biri. Karakter mi, çevresi mi, öyle öğrendiği için belki de ailede herkesten aynı şeyleri bekliyor. Onunla konuşsam ne tepki verir hiç bilmiyorum, ama üzülür. Onu üzmek istemem. Ayrıca kız kardeşlerim var. Ben açılırsam onlara zorluk çıkarır mı bilmiyorum. Sırf o üzülmesin diye kendini üzmek mantıksız biliyorum, ama tam olarak mutlu olacak mıyım bilmiyorum. Şu an doktorum. Keskin bir karar versem kimse bir şey diyemez. Ailem dışında kimse de umurumda değil, ama yapamıyorum. ALIŞMAK başörtüsüyle mutlu olmak isterdim gerçekten, ama 7 sene oldu ve ben hala aşamadım. Artık ben de özgür ve mutlu hissetmek istiyorum. Bu benim elimde, ama o adımı atamıyorum. Hala ne yapacağımı bilmiyorum ama bir gün sahilde saçlarım ıslak, uzanmış, güneş kum tenimde huzurluyum ve hiçbir şey düşünmüyorum.