Kızların söz hakkının olmadığı bir ailede, “Kocan o gerekirse döver.” zihniyetinde olan bir babanın yanında büyüdüm. Kapalı diye sen de onun gibi olsan sevilirsin psikolojisinin üzerime uygulanmasına sebep olan bir arkadaşım vardı. Çocuk aklımla babamın sevgisini elde ederim diye kapandım, ama ben onların dayattıklarını yaptıkça istekleri daha da arttı. En son iş medreseye kadar gitti. Allah rızası için diye düşünüp kendimi teselli etsem de büyüdükçe sorgulamam arttı. Zorla olan bu işlerden, istemeden gördüğüm bu derslerden ne kadar sevap kazanabilirdim ki…

Zamanla aynada kapalı halime bakamaz foto çekilemez oldum, çünkü istemiyordum. 18 yaşımda geriye dönüp baktığımda gördüğüm sadece ailemin bana dayattığı istediği şeylerdi. Kendim için hiçbir şey yapmamıştım. Annemle konuştum, anladı sandım. Dinledi sandım, oysa sadece çocuk gibi beni oyalıyormuş. Babama düşüncelerimi söyledi. Babam dedi ki “Eğer bunu yapmaya kalkışır teyzenlerden yardım alırsan seni öldürürüm.” 🙂 “Allah’a da hesabımı çok rahat veririm.” O gün iliklerime kadar hissettim ölüm korkusunu, ama beni böyle bir insanla büyümek, yaşamak zorunda bırakan kimseyi affetmiyorum. Küçükken diğer babaların şefkatli hallerini görür üzülürdüm. Annem onların da evde bizim gibidir halleri, derdi. Normal olanın dövmek ve bağırmak olduğunu sanarak büyüdüm, ama şu an eminim ki bizim tedavi olması gereken bir hastanın yanında psikolojimizi mahvetmişler. Pes etmedim, aylarca nasıl hissettiğimi, boğulduğumu anlatmaya çalıştım. Sonuçta onların kanındanım, belki dedim üzülmeme dayanamazlar.

Oysa sonra fark ettim ki onlar için çocuklarından ziyade sadece bir sorunum. Bana günlerce beddua ettiler. Babam bir odada kardeşlerimin girmesini engelleyip bana içime şeytan girmiş muamelesi yaptı. İntihar etsen de kurtarsan bizi senden, dediği yerde dayanamadım. İlk kez kriz geçirdim. Ben kriz geçirirken bile dediklerinden dolayı, nasıl böyle konuşursun, diye bir tepki göstermeyen, sırf ailesi sandığı şey bozulmasın diye yıllarca bize yapılan her şeye susan annemi de affetmiyorum. Hasta bir insanı iyileştirmek zorunda olan çocuklar olarak büyüdük. Bitmek bilmeyen kavgalarla bir gram istendiğimi hissetmediğim bu ailenin daha fazla bu ruhumu öldüren sevgilerini istemiyorum.