Öncelikle merhabalar,

Buraya 3 sene sonra ikinci yazışım. Başardım mı bilmiyorum ama anlatmak istiyorum. 18 yaşında kapandım ve bu istek sadece 1 sene sürdü. Kapanmayı hep anlamsız bulmuştum, ama üzerimde baskı beni buna itmişti. Sanki kapanınca herkes beni sevecekti gibi hissettim. 1 sene sonra anladım ki ben istemeden yapmıştım. Sonra aynalara küstüm. Sorun dış görünüş değil. Sorun o görüntünün sana ait olmaması. Bunalıma girdim ve aileme söyledim. Ondan başladı kavga kıyamet, şiddetin her türlüsünü gördüm. Ölüm tehditleri, hatta nerdeyse her gün dayak. Ne zaman konusu geçse dayak yiyordum. 19 yaşında bir kızın ailesinden dayak yemesi ne kadar onur kırıcı değil mi ama? En üzücü tarafı ise bana günah olduğu için değil, arkadaşların erkekler sana o gözle bakar, el alam ne der diyorlardı.

Yani anlayacağınız ben el alem için çok dayak yedim. O zamanlar üniversite 2. sınıftım. Sonra karar verdim, bunu gizlice yapacaktım. Bu sayfadan tanıdığım arkadaşlarım da cesaret verdiler. Hatta birkaç kişi ortak karar aldık, gizlice açıldık. Üniversiteye açık gittim. Ailemin haberi yoktu ve aynı şehirdeydik ailemle. Yine de yapacaktım. Eğer o gün yapmazsam, ben ben olmayacaktım çünkü. Allah’a dua ettim, halimi gör ve bana yardım et, diye. O günden sonra daha mutlu, huzurlu sakin biri oldum. Dine karşı daha ılımlı oldum. 3 yıl geçti aradan, hala evden kapalı çıkıyorum, dışarda açılıyorum. Bu olay hayatımın bir rutini oldu, alıştım. Çok az kaldı tamamen kurtulmama. Maaşım var. 2 senedir çalışıyorum. Artık çok baskı yapamıyorlar. Yani kızlar cesaretli olun, herkes her şeyi kabul etmiyor. Ben ettiremedim, ama istediğimden de vazgeçmedim.

Şimdi onlar beni kapalı biliyor. Sorun olmuyor. Ben açıldım, istediğim gibiyim, sorun etmiyorum. Tamamen açılmak ise benim için de çok güzel bir hayal, ama gerçek olacak inanıyorum. 24 yaşındayım. Yoruldum, ama değdi. En azından 3 yılımı mutlu geçirdim. Kendinize olan cesaretinizi asla yitirmeyin. Umarım en kısa sürede yobazlıktan kurtulmuş bir nesil olarak mutlu mutlu yaşarız.