Artık o kadar dibe battım ki tek kurtuluş intihar. Bu yardımı istiyorsam eğer hala yaşamak istiyorum demektir. Nereden başlasam bilmiyorum. Sorun ailem. Onların psikolojik ve fiziksel şiddetinden bıktım. Bunları ağlayarak yazıyorum şimdiden kusura bakmayın.
Kendimi iyi ifade edemiyorum. Şu an 17’yim. 18 olmama 3 ay falan var. Kendimi bildim bileli ailem giyimime, davranışlarıma karışır. Aile olarak da pek iyi değiliz. Herkes hasta psikolojik olarak. 13 yaşımda zorla başörtüsü taktılar bana. 17’ime kadar direndim. En sonunda çıkarabildim ama neye yarar ki dışarı bile çıkamıyorum, istediğimi giyemiyorum. Evde hizmetçi gibi çalışmam isteniyor. Her sabah babam ahıra girer gibi odaya dalar kalk abilerine sofrayı kur diye kızar. O arada tabii hakaretler, dış görünüşümle alaylar edilir. Odaya girdiği sırada giyiniyorsam bu sefer ahlaksız nasıl giyersin bunları der.
En basitinden pijama bile giysem abilerim saydırır. Annem, abilerim, gençler kötü şeyler geçirebilir aklından edepli ol der. Bu yetmezmiş gibi akrabalarımız içeri dalar. Asla haber verilmez. Üzerimde pantolon varsa ne bu kılık güzelce kapan derler. Annem de susar, hak verir. Hatta bi keresinde çorap giymedim diye bana zina yapıyorsun bile dedi. Bu evde nefes bile alamıyorum artık. Annem insanlarla arkadaşlık kurmama bile kötü bakar. Bir arkadaşım bile yok. Başım sıkışsa yardım isteyeceğim biri yok. Yalnızlık psikolojimi bozdu.
Beni anlayan yaşıma yakın biri yok. Tek dostum telefonum. Onu bile gizli gizli kullanıyorum. Tek varlığım o. Çünkü benim hayatım bundan ibaret. Ders çalışmak istiyorum ama artık o hale geldi ki aptalım ben tamam deyip kabullendim. Anlayamıyorum bir kelimeyi bile. Kütüphaneye gittiğim gün babam bu kız başımıza iş açacak dedi. Sosyal hayatım yok, işe girmem de yasak. Evde temizlik yapmak istemiyorum çoğu zaman. Her gün aynı depresyonda olduğum bir ara abim bıçakla üzerime geldi, evden kovdu beni. Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki… Mecbur gizlice geldim. Yine evden kovulmamak için temizlik yapıyorum. Evde yemek yememe bile kızıyorlar. Abimler önce yemek yer, onlar kalktıktan sonra ben ve ablalarım yeriz yemek. Yememe bile kızan bir abim var. Bu evde çalışana yemek yok dedi. Kendisinin ciddi psikolojik sorunları var. Annem yaşlı onu bile dövdü. Annem hastalanınca da beni dövdü. İlgilen onunla dedi. Bu yaşımda her şeyi bekliyolar benden. Hizmetçi olmamı, istedikleri gibi giyinmemi, aşçı olmamı…
Hiçbir ihtiyacım karşılanmıyor ailem tarafından. Yılda 2-3 kez büyük abim 300 500 TL falan verir. Bununla hiçbir şey alamam. Kıyafetlerimi ikinci el pazardan alıyorum, ped ihtiyacımı bile karşılayamıyorum. Eski kıyafetleri ped olarak kullanıyorum. Babamdan regl olunca para istediğimde ısrarla ne yapacaksın parayı diyor. Ben de regl oldum diyemiyorum. Tabii ayıp çünkü dersem ahlaksızım. Benimle alay edip hakaret edince hep bir ağızdan gülüyorlar. Küfredince veya vurunca hepsi hak ettin diyor. Bu zamana kadar hiçbir ilişkim sağlıklı değildi. Arkadaşlarım veya hoşlandığım kişiler bana hasta muamelesi gördü. Çünkü onlar gibi olamıyorum ve hep dışlanıyorum. İki kez intiharı denedim başarılı olamadım. Aynı zamanda o kadar çok şey yapmak istiyorum ki…
Yaşamak güzel olmalı veya evden kaçarım ama gidecek bir yerim yok. Abimin dediği gibi evsiz kalırsan p*çin teki seni becerir ve ortada kalırsın. Ya hizmetçi olup bu hakaretlere şiddetlere susup yaşarım ya da intihar ederim. Bilmiyorum. Mutlu olmak bu kadar mı zor? Yaşamak bu kadar mı zor? Hastaneye bile götürmediler beni hiç. Parmağım kırıldı annem yaramazlık etmeseydin olmazdı dedi. Ben daha 12 yaşındayken çocuk bile olamadım. Hep temizlik yap, kapan, sus, düzgün otur, dediler ama ben bu değilim. Benim de bir hayat amacım olmalı. Ben de yaşamalıyım. İntihar edersem sevinirler. Bu yüzden yapmak istemiyorum.
Lütfen bana bir çıkış yolu gösterin sadece mutlu olmak istiyorum. Dayanamıyorum. Müslüman bile değilken ibadetlere, dualara zorlanmak istemiyorum. Ben dünyanın güzelliklerini görmek istiyorum. Nefes almak istiyorum. Bu yazıyı yolladıktan sonra umarım hayatım değişir. Yoruldum gerçekten. Çok yoruldum.
Comment (1)
Merhaba, öncelikle yaşadığın şeylere çok üzüldüğümü söylemek istiyorum, sen tabi ki değerli ve her insan gibi güzel bir hayat yaşamayı hak eden bir kızsın lütfen intihar etmeyi düşünme, bunu söylemem senin için bir anlam etmeyebilir evet ama intihar etmekten veya evden kaçmaktan önce gidebileceğini polis var, polise başvurup kötü muamele gördüğünü, fiziksel ve psikolojik şiddete maruz kaldığını anlatabilirsin, insanların dizi ve filmlerden gördüklerinin aksine devlet çocuklara çok iyi bakıyor,her ihtiyaçları karşılanıyor kendi yaş grubunla beraber ev ortamında kalıyorsun ve 18 yaşını geçtiğinde üniversite okuma, iş imkanları nda vs.yardımcı oluyorlar.benim annem bizzat bir çocuk yuvasında çalıştığı için biliyorum. Şuan ne yapıyorsun bilmiyorum umarım intihar etmeyi bir daha denememişsindir ve hayattasındır. Zor olsada polise gidip ailenle yaşamak istemediğini söyle hatta eğer okula gidiyorsan önce okulunun rehber öğretmenine yada güvendiğin başka bir öğretmene yaşadıklarını anlatabilirsin belki onlar bu yolda sana daha da yardımcı olurlar. Güçlü ol çünkü her gecenin bir sabahı var ve benim dualarım seninle olacak. Hakkettiğin güzel hayata kavuşman temennisiyle :))