Bu yazdığım ilk mektup ve gözyaşları içinde yazıyorum. Bugün babam “seni insanlara kızım diye tanıtmaktan utanıyorum” dedi. 2 yıl oldu. O kadar çok yoruldum ki, kalbim o kadar güçsüz ki tarif edemem.

Kapanmak artık bana zulüm gibi geliyor. Diretmelerinden dolayı dinden soğudum. Allah’tan uzaklaştım. Üniversiteye gitmeden önce dile getirdiğimde beni kâle almıyorlardı. Gitmeden açıldım. Bir ton lafa mâruz kaldım. Hafız ablam ve annem saatlerce ağladı. Annem bana o*ospu dedi.

Onca geçen zamana rağmen hâlâ aynılar. Ben bu savaşı bir türlü kazanamıyorum. Çok yoruldum. Keşke şu an kalbim dursa diyorum. Dursa da kurtulsam artık.