Merhaba. Sürekli yazılanları okudum. Ben de kendimden bahsetmek istiyorum. 20 yaşındayım. Yaklaşık 8 senedir kapalıyım. Böyle bir ailede doğduğum için nasılsa bu olacak diye hiçbir şeye itiraz etmedim hayatım boyunca. Özgür olan her harekete heves ederek büyüdük evet. Her harekete bu bazen birinin saçına, bazen kahkahasına…

Üniversiteyi farklı bir şehirde okuduğum için buna cesaret edemedim. Ailem bana ne der? Eve geldiğimde önce annemle konuştum. Bana açık halini göreceğime öldüğünü görsem daha iyi dedi. Öyle büyük tepki verdi ki birkaç gün sonra babama da kavgayla duyurdu. O da benim mikrop, yetersiz bir insan olduğumu söyledi ve gitti odadan. İki gündür evde kimse benimle konuşmuyor. Yemeklere bile gidemiyorum. Yatağımda yatarken fazla mı rahat uzandım diye kendimden utanıyorum. Tuvalete giderken bile herkesin uyumasını bekliyorum. Açlık, üzüntü, sevgisizlik dini görüşümde hiçbir değişiklik yok. Sadece örtülü olmak istemiyorum ama ailem benden şimdiden utanmaya başladı. Konuşmuyor, yüzüme bakan yok hatta.

Okulumdan alıp kendi yaşadığımız şehre vermeyi, belki de ona bile göndermemeyi düşünüyorlar. İnandığım şeyi yapacağıma eminim. Ha şimdi ha sonra ama aldığım en büyük ders çok ahlaklı ve sevgi dolu bir çocuk yetiştirmem oldu. Önemli olanın koşulsuz sevgi olduğunu bilerek bu bilinçle kendimi yetiştireceğim bir gün buraya ben başardım yazacağımı da biliyorum. Kimseye umut olacak bir hikaye değil belki ama kendi umudumu kendim yaratıp bekliyorum. Kaç ay kaç sene sürer bilemiyorum. Keşke herkes sevgiyle büyüseydi.