Benzer hayatların farklı şehirlerde bile var olması çok garip geldi. 21 yaşındayım. Üniversite üçüncü sınıfım ve 4. sınıf itibariyle kapandım, kapatıldım. Ortaokul esnasında açılmak için çabaladım. Ailem ve akrabalarım fazlasıyla dindar ve katı kurallı insanlar. Ortaokulda da lisede de başaramadım. Artık tek kurtuluşum üniversite kazanıp farklı bir şehre gitmekti. Başardım. Farklı bir şehirde istediğim kararlar doğrultusunda iki sene geçirdim fakat her eve döneceğim zaman dilimlerinde terminal de kapanmak zorunda kaldım. Öyle ki eve dönerken üzülüyor, üniversite şehrime giderken içim içime sığmıyordu. Bu sene son senem ve uzaktan eğitimle mezun olacağım.
Bir aydır evdeyim ve bu dört duvarın ev olduğu yer bana asla yuva olmadı. İçimde hiçbir istek kalmadı. Bunu aileme belirtmek sonum olabilir. İstemediğim bir hayatı yaşamanın ölmekten hiçbir farkı kalmamış gibi geliyor. Belki de kendi hayatım adına aldığım tek bireysel karar bu olur. Başarmaya yönelik bir umudum yok ama istemsiz olma ihtimalini düşünüyorum sürekli. Ben baş kaldırmak istiyorum fakat sonucunun ne olacağını tahmin ediyorum. Bu beni geri atıyor. Umarım birileri bunu başarır, sevgiyle kalın.