Merhaba. Ben 18’ine yeni girmiş biriyim ve bu yaşıma üzerimde fazlasıyla toplum baskısıyla hiç istemediğim bir hayatı yaşayarak geldim. Okuduğum kitaplar, giyim tarzım, fikirlerim, hatta savunduğum gerçekler bile ailemden oldukça farklıydı. Bu yüzden evde sürekli eleştirilen, gündem konusu olan kişi bendim. Yaklaşık iki senedir majör depresyon ile uğraşıyorum. Hatta ilk psikolog deneyimim bile ailemden tepki görmeme neden oldu. Durumumun iyi olmadığını bildikleri için bir şey diyemediler. 

Ben ortaokul 5. sınıfta kapandım. Zaten o senelerde ailem tarafindan yatılı Kuran kursuna gönderdiğim için kapanmam zor olmadı. Ben meraklı biriyimdir. Araştırmayı, okumayı seven biriyimdir. Ben birkaç ay önce anneme açılmak istediğimi söylediğimde hiçbir şey söylemedi ve beni susmakla cezalandırdı. Biraz zaman geçmesini bekledim ve tüm cesaretimi toplayıp durumu babama söylemeye karar verdim. Olacakları tahmin ediyordum ve yanılmadım da. Durumu açıkladığımda duyduğum ilk şey “kızım sen ateist misin” oldu. Önce güldüm ciddi ciddi. Çünkü çok komik ve çok cahilce bir cümle. Sonra tane tane durumu anlattım ve o akşam evde kıyamet koptu. Telefonuma el konuldu. Kitaplarımı toplayıp çöpe attılar. Benim haberimin bile olmadığı erkek arkadaşımın numarası alındı. Artık okula gitmeyeceğimi söylediler. Tabii ben bunu çok sert ve kesin dille reddedince sustular. Evde birkaç gün çok özür dileyerek söylüyorum ki oruspu muamelesi gordum. İntihar düşünceleri aklımdan gitmiyordu. Artık antidepresanları 2-3 adet atmaya başladım ve sonunda pes ettim. Sonra annem sanki bunlar yaşanmamış gibi sen bizim kızımızsın diye sahip çıktı. 

Artık ne yapacağımı bilemiyorum. Cesaretim kırıldı. Sosyal hayatıma yansıtmamaya çalışsam da bu oldukça zor. Ama sonucu her ne olursa olsun ben açılacağım. Sonuçta bir yaşantımız var. Bir daha istesek de bu dünya üzerinde olamayacağız. Benim üzerimde, bedenim üzerinde, hayatım üzerinde söz sahibi olmalarına ve bunu kendilerine hak görmelerine izin vermeyeceğim.