Merhaba. Buradaki diğer mektup yazarları gibi ben de içimi dökmek istedim. Küçük yaştan beri İslam dininin içinde büyüdüm. Okula başlayacak yaşta değilken yatılı Kuran kursuna gitmişliğim bile var. Okula başladığımda hafta sonları, yaz tatilinde hafta içi her günüm Kuran kurslarında geçti. Sürekli dinimizi aşıladılar. Din ile büyüdüm. Başka seçeneğim de yoktu. O zamanlar hoşuma gidiyordu, öyle olması gerekiyor diye düşünüyordum ve etrafımdaki akranlarım hep benim gibi olduğu için seviyordum. Şu an bile yatılı kurs dönemim hariç pişman değilim.
Ortaokulda tabii ki İmam Hatip’e gönderildim. Benim için çok zor bir dönemdi. Yakın arkadaşımla gideceğimiz için ben de ikna olmuştum ve gitmek istiyordum. Yaşanan farklı durumlarla birlikte arkadaşım eski okulumuzdan devam etmek istedi ve beni İmam Hatip’te yalnız bıraktı. Hayatımda çok kötü bir dönemdi, İmam Hatip yolunda tek başıma devam ettim. Hatırlamıyorum ama sanırım 11-12 yaşlarındaydım. Çevremdeki akranlarım kapandığı için ben de heveslendim ve kapanmak istedim. 6. sınıfta okulda saçımı açıyordum. Annem kızmasın diye okuldan çıkınca apartmanda kapanıp eve öyle gidiyordum. Bir süre böyle geçti. Sonra açılmak istediğimi söyledim ve açıldım. Çok kısa bir süre açık kalıp tekrar kapandım. 20 yaşındayım. O gün bu gün hala kapalıyım. Liseyi İmam Hatip’te devam etmek istemedim ve beni her koşulda destekleyen abim yine destekledi. Normal liseye onun sayesinde gidebildim.
10. sınıfta açılmak istediğimi fark ettim çünkü artık yorulmuştum ve bu bana ağır gelmeye başlamıştı. Sosyalleşememek, kapalı olduğum için yargılandığımı hissetmek, dini açıdan dikkatli davranmam gerektiğini düşündüğümden kendim olamamak vs. bir sürü sebebim oldu. 10. sınıftan mezun seneme kadar içimde bu hissiyatı yok etmekle uğraştım fakat başaramadım. 18 yaşımda aileme açılmak istediğimi söyledim ama özellikle babam çok kötü karşıladı. Çok kavga ettik, ben sürekli ağladım. İkna etmek için çok çabaladım ama hiç işe yaramadı. Şu an üniversite 2. sınıftayım ve hala her fırsatta bu konuyu açıyorum. Her konuda destek olan abim yine destekliyor. Babamla çok kez konuştu, dile getirdi ama babam ikna olmuyor. Onun himayesi altındayken bu günaha ortak olmak istemediğini söylüyor. Her şey benim isteğimle, bu benim günahım diyorum ama onaylamıyor. İslama uygun tesettürlü biri değilim, istediğim gibi giyiniyorum. Bu beni rahatsız ediyor çünkü tesettüre gireceksem doğru ve düzgün şekilde girmek isterdim. Ama içimden gelmiyor. Bu şekilde sevmeye çalışıyorum. Dışarı çıkarken hazırlanıyorum. Aynada kendime bakıp gülüyorum, fotoğraf çekiniyorum, sıra şal takmaya gelince sürekli ağlıyorum. Umarım bir gün kendi ayaklarım üzerinde durduğumda ve hala içimde kapalı olma isteği yoksa kimseyi kırmadan, üzmeden açılabilirim. Tek isteğim bu.