Sadece açılmak istiyorum. Aynaya her baktığımda kalbimin nasıl hüzünlendiğini, nasıl acıdığını bir bilsen anne… Boğuluyormuş gibi hissetmeme neden olan o başörtüyü çıkarmayı ne kadar istediğimi bir bilsen… Öylece aynaya bakakalıp düşüncelere daldığım için okula hep geç kaldığımı bir bilsen… Anne… seni hiç üzmek istemedim. Çoğu düşüncemden bu yüzden vazgeçtim. Seni çok seviyorum Anne, lütfen benden nefret etme. Lütfen izin ver. Buna çok ihtiyacım var. Ben olmaya çok ihtiyacım var. Lütfen üzülme, lütfen ağlama. Eğer ağlarsan kendimden nefret edeceğim. Sanki şu anda etmiyormuşum gibi…

Neden makyaj yaptığımı biliyor musun Anneciğim? Açılırsam neden makyaj yapmayacağımı biliyor musun Anneciğim? Özgüvenimi neden kaybettiğimi…

Çok özür dilerim Anne, seni hiç üzmek istemedim. Ama seni hep üzdüm. Evet biliyorum, hiç iyi bir kız olmadım. Yaptıklarımdan dolayı hiç pişman değilim ama seni üzdüğüm, yataklara düşmene neden olduğum için o kadar pişmanım ki Anneciğim. Bazen bu yüzden ölmek istiyorum. Seni çok seviyorum Anneciğim. Seni açılmaktan vazgeçebileceğim kadar seviyorum. Peki sen beni açılmama izin verebilecek kadar seviyor musun Anneciğim?