Merhaba. 17 yaşındayım. Ortaokulumu bir imam hatip öğrencisi olarak bitirdim. Aslında okulda tam olarak dini eğitim gördüm denilemez çünkü imam hatipte bile olsam dil sınıfı öğrencisiydim. Ama ailem beni 8. sınıfa kadar her yaz tatilinde bir kursa gönderirdi dini eğitim alabilmem için. 13 yaşında yani 7. sınıfın başında hiçbir baskı olmadan kapandım. Yani eskiden bu şekilde düşünüyordum. Şu an fark ediyorum da sanki imam hatipe gitmesem kapanmak istemezdim. 2 tane büyük kız kuzenim var ve onlar dışında ailemde hiç açık olan biri yok. Onlar da anneleri açık olduğundan açıklardır diye düşünüyorum. Zaten benimle aynı şehirde bile değiller. Etrafımda bu kadar kapalı insan varken ve arkadaşlarım da kapalıyken bunun harika bir şey olduğunu ve bunu yaparsam ailemin benimle gurur duyacağını düşünerek kapandım. Her şey güzeldi. Harika ilerliyordum. Okulda da her zaman başarılı bir öğrenciydim. Liseye geçtiğimde her şey o kadar saçma gelmeye başlamıştı ki… Sorgulamaya başladım.

Mesela neden kapalıydım, neden uzun tunikler veya etekler giyiyordum? Bunların cevabını elbette biliyorum. Dinimiz gereği böyle olmalı ama ben böyle olmak istiyorum muydum? 9 ve 10. sınıflarda bu düşüncelerimi hep bastırdım ve düşünmemeye çalıştım. 11. sınıfa geçince çöküş yaşadım. Ciddi anlamda fiziksel ve zihinsel olarak yorgunum. Ben bir sınava gireceğim ve sayısal öğrencisiyim. Bu kapalılık olayı beni o kadar etkiliyor ki etrafımda olan her şeyi bırakmama sebep oluyor. Okul başında biriyle tanıştım. Daha önce kapalı olan bir arkadaşım ve şu an açık. Onunla çok yakın oldum ve bana güç verdi diyebilirim. Şu zamana kadar ailemi üzmeyecek şeyler yapmaya çalıştım ve onları hep kendi isteklerimin önüne koydum. Artık bunu yapmak istemiyorum. O arkadaşımla konuştuktan sonra ilk olarak abime söyledim bu isteğimi. Çünkü biliyorum ki o bana asla karşı gelmez. Her zaman yanımda durur. Onunla konuştuktan sonra bir gün anneme bir ima olarak açılacağım dedim. O an kıyamet koptu. Bunu asla yapamayacağımı, bunu aklımdan bile geçirmemem gerektiğini söyledi. Onunla tartışarak evden çıktım. Anneannemlerin evine gittim ve annem de geldi. Bir kez de orada kavga ettik. Asla geri adım atmadım ve dedemler de bana karşı büyük bir tepki vermediler. Onlara sahip olduğum için çok şanslıyım.

Derslerdeki dikkat eksikliğinden dolayı psikiyatriste gitmeye başladım. Tırnak etrafındaki etlerimi kopardım, kanattım. Bunu isteyerek yapmıyorum. Ya da tırnaklarımı avuç içlerime geçiriyorum farkında olmadan. Bu bana zarar vermeye başladı. Ailemle tekrardan konuşacağım ama net bir şekilde. Bunu nasıl yapmam gerektiğini bilmiyorum. Artık böyle olmak istemiyorum ama onları kırmaktan da ölesiye korkuyorum. İkisi de biliyor zaten bunu istediğimi fakat ben onları kırmaktan korktuğum için kendi isteklerimden feragat ediyorum. Ben artık kendim gibi hissetmek istiyorum. Yoruluyorum. İsteklerimi söylemek neden bu kadar zor?

(Görsel: Taryn Knight)