Babam imam ve senelerdir ben aile baskısı ile yaşıyorum. Hayatıma her türlü karışıyor. Pantolon giymeme bile laf ediyor, makyaj asla yaptırmıyor. Telefonumu sürekli kontrol etmek ister, nereye gittiğimden ne yaptığımdan haberdar olmak ister. Asla konuşturmaz, hep kendi konuşur. Annemin hayatını da bitirdi zaten.
Kaldığım yurt mesela, cemaat yurdu. Giyime, makyaja, yurda giriş saatlerine falan karışıyorlar. En geç 10’da yurda girebiliyoruz. Ben ailemden habersiz eşarbı çıkarıyorum çünkü sevmiyorum, Müslüman bile değilim. Dine, inananlara saygı duyuyorum ama dinden nefret ettirdi ailem beni. Yurttan çıkarken ve girerken eşarp takıyorum. Yurtta askılı şort vs. giymiyoruz zaten. Ayrıca zorunlu din programları oluyor. Dışarıdayken yurttan birini göreceğim diye sürekli tetikte oluyorum ve artık en ufak bir tepkiye sese karşı duyarım oluştu. Uyuyamıyorum.
Bölümüme, yurtlara, yaşadığım şehre zorla gönderildim. Derslerim berbat çünkü bölüm bana göre değil ve derslerim yüz yüze. Geçmeye çalışıyorum ama olmuyor, hocalar acımıyor. Zaten kaldığım bir sürü ders var umurumda da değil açıkçası.
Bütün bunlara rağmen içimde sevdiklerime karşı bir yaşama isteği hala var. Açıkçası intihar etmeyi bile düşündüm ama değmeyeceğini anladım. Enes Kara vardı mesela tıpkı benim gibi sebeplerden dolayı intihar etmişti. Onu o kadar iyi anlıyorum ki gerçekten. Özgürlük bir insanın ihtiyacı olan en önemli şey bence. Ben benim gibi kadınlara da çok destek olmayı konuşmayı seviyorum. Bizim gibi insanlara ihtiyacımız var…
(Görsel: Georgy Kurasov)