O gün aynaya baktım ve bir güzelliğim olduğunu fark ettim

Merhaba.

Benim aslında kapanma hikayem farklı. Ortaokulda İmam hatipe gitmiştim kendi isteğimle ve o sene okulda kapalı dışarıda açıktım. Ailem bu duruma tepki vermiyordu. 6. sınıfa geçtiğimde tamamen her yerde kapanmıştım. Anneme söylediğimde “Allah için kapanırsın, kendi kararın” dedi, yıllarca öyle kaldım ama hiçbir görevi yerine getirmiyordum. Hatta ablam bile açık. Hiçbir aile baskısı yok.

Fakat liseye geçtiğimde kendimden nefret ettiğimi fark ettim, aynaya bakamıyordum kapalıyım diye. Kendimi sevmiyordum, odamdaki aynaları bile kaldırmıştım ve her sabah okula giderken yaptığım eşarp bana yük gibiydi artık. Nefesim daralıyordu, okuldan arkadaşlarıma açık fotoğrafımı gösterdiğimde lezbiyen kızlar dahi “Aşık oldum” dedi. O gün aynaya baktım ve bir güzelliğim olduğunu fark ettim. Dudaklarım büyüktü, burnum güzeldi, yüzümün şekli güzeldi. Kilo verince her şey yerli yerine oturmuştu. Kendimi seviyordum ama bir fazlalık var gibiydi.

O dönemde etraftan “Suriyeli” diye zorbalık görmeye başlamıştım ve bu iğrenç bir şeydi. Daha sonra açılma fikri tam aklıma yattı ki dayılarım, teyzelerim, amcalarım ne der korkusu oluştu. Annem sürekli “Açılmak istersen açıl, eğer rahatsız hissediyorsan” demeye başlamıştı. Babam dindar bir insan, aramız da iyi fakat bunu babama söylersem kırılır mı korkusu var. Çünkü onu seviyorum ve o üzülürse ben de üzülürüm. “Acaba 5 vakit namazımı babamın gözü önünde kılsam ve zaman geçtikten sonra da açılmak istediğimi mi söylesem” diye düşündüm ve şu an bu fikirle boğuşuyorum.

Ablam da “Sen üniversiteye geçince açılırsın” diyor, haklı sanırım. Ama üniversiteyi beklemek istemiyorum. Kendimi sevmek istiyorum. Şu an sadece akrabalarımın ve babamın ne diyeceği korkusu var. En çok babam kırılırsa kırılırım. Sizce ne yapmalıyım? Yalvarıyorum yardım edin. 2023’e bu şekilde girmek istemiyorum.

(Görsel: Alexandra Levasseur)