17 yaşında bir kızım çok fazla doldum ve bir yere içimi dökmek istediğim için buraya yazıyorum. Ailem tarafından kapatılmaya zorlandım ve her gün dışarı çıkarken ağlıyorum. Çıkmak istemiyorum, okula gitmek istemiyorum. 6. sınıftayken İmam Hatip Ortaokulu’na gönderildim, bu nedenle etrafımdakilere özenerek kapanmıştım. Ancak bunun dinin gereği olduğunu ve herkesin yapması gerektiğini sanıyordum, ama öyle değilmiş. 8. sınıfa geldiğimde, küçüklüğümdan beri dini yerlere eğitim almaya gönderildiğim için artık örtüden soğumuştum ve istemiyordum. Ailemle paylaştım 9. sınıfta beni umursamadılar. Bana “Senin yapabileceğin tek seçim, benim senin önüne koyduğumu seçmek” denildi.
Özgür bir seçim hakkım yoktu, ama artık dışarı çıkarken bile utanarak çıkıyordum, çünkü nefret derecesine gelmişti. 11. sınıfa geldiğimde, sadece örtüye karşı bakışımın değişmesi için sanki ben sorunlu olanmışım gibi psikologa gönderildim. Ancak psikolog benim yanımdaydı. Bu fark edildiğinde artık psikologa götürülmemeye başlandım. Şu an 12. sınıftayım ve üniversite sınavına hazırlanıyorum, ancak aklımda sürekli bu konu var. Kendimi derse veremiyorum, sürekli ağlıyorum. Artık çok yoruldum. Seçimlerimi, dinimi, yapmam gereken ibadetlerimi kendim seçmeliyim. Onların istediği gibi bir hayat yaşamak istemiyorum.
(Görsel: Diane Dalpra)