Merhabalar, ben 17 yaşında bir lise son sınıf öğrencisiyim. 12-13 yaşlarında kendi isteğimle kapandım, herhangi bir zorlama yoktu. Ailemin manipülatif konuşmaları beni bu eylemi yapmaya itmişti. Sürekli olarak kapanmaktan bahsederlerdi, ikide bir regl olup olmadığımı sorarlardı ve benzeri sözler söylerlerdi. Ailem başta imam hatibe gönderecekti, ama dedem istemediği için gitmedim.
Kendimi bildim bileli Kuran kurslarına verirler beni. Her yaz bildiğim şeyleri tekrar öğrenirdim. Ailem belki her yaz kursa göndermek yerine bir spora yazdırsaydı daha güzel olurdu. Kuran kurslarının ne kadar kötü yerler olduğundan bahsetmek bile istemiyorum. Her gece ağlayarak uyurdum, hayatımda ilk kez oradayken ölmeyi diledim.
9. sınıfa geçtim. Ailem okula giderken etek giyeceksin, yoksa okuldan alırız dediler. Giydim, nefret ettim kendimden. Başörtüsünü her zaman yırtıp atmak istedim. 3 sene boyunca etek giydim. Bu dönemde sayısız gözyaşı döktüm. 11. sınıfın sonlarına doğru bir çocuğun bana söylediği şey beni derinden üzdü. Çocuğun topu benim olduğum tarafa kaçmıştı ve bana “Topu atar mısın, rahibe?” diye seslenmişti. Bahçedeki herkes gülmeye başladı. O gece sinir krizi geçirdim, ailemin karşısında ağlaya zırlaya eşofmanla gittim. Ama hâlâ başörtüsünden nefret ediyorum.
Bugün eve dönerken tenha bir sokakta başımı açtım ve saçlarımın rüzgarda savrulmasına izin verdim. Yıllarca beni bundan mahrum bıraktıkları için onlardan nefret ediyorum. Üniversitede başımı açmak istiyorum, ama şu anlık her şey çok karışık görünüyor.
Son bir şey, eğer ben bu akşam saçımı açtığım cehennemde yanacaksam, aileme hakkımı helal etmiyorum. Onlar da yanmayı hak ediyor.